62 jaar Jan

Volgende week ben ik alweer jarig, dat blijft maar elk jaar terug komen, wie dat heeft uitgevonden mag Joost weten. Ja ik ben een ‘Waterman’ en inmiddels dan 62 jaar, nog even en ik ga met pensioen, maar blijf wel doorgaan met alles wat ik nu ook doe, tenzij de botten en andere onderdelen het niet toelaten natuurlijk. Het gekke is dat ik me maar deels 62 voel, een ander deel voelt zich 90 en weer een ander deel 18. Als ik een trapje op loop voel ik me 90, als ik aan vrouwen denk 18 en als ik mijn jootje zie dan weet ik dat ik 62 ben, ze is een kleine 10 jaar jonger dan ik. Ik was een klein en mager jongetje toen ik in mijn dorpje aan de Zuiderzee, (IJsselmeer) rondliep in de werkplaats van mijn vader, ik vond het enorm interessant wat hij daar allemaal maakte, hij bouwde huizen, boerderijen en alles wat maar met een timmerman te maken heeft. Helaas heb ik hem maar tot mijn negende verjaardag mogen beleven, hij overleed precies op die dag. Als jochie van negen met drie oudere broers en een jonger zusje ging ik met mijn moeder de toekomst in Rotterdam opzoeken, toekomst kwam er wel, maar de centen zijn er nooit gekomen, ’t zal wel aan de naam liggen. Inmiddels is enkele jaren geleden ook mijn moeder naar haar Heer gegaan en ben ik formeel wees. Een broer was haar nog voor zodat ik er nu nog twee heb en natuurlijk mijn kleine zusje in Zoetermeer, nou klein… Inmiddels komt bij mij steeds vaker de gedachte op om in Friesland te gaan wonen, want met Friese ouders komt toch dat gevoel telkens weer bovenborrelen. Maar ja, daar heb je centen voor nodig en die heb ik niet, dus zal ik het moeten doen met ons huisje in Tussenwater wat overigens ook best gezellig is. Jootje en ik en nog een inwonende zoon vermaken ons hier best hoor, we hebben genoeg om ons mee te verpozen. Alleen onze hond Joris heeft een huidziekte die veel zorg nodig heeft, die kunnen we hem vroeg of laat niet meer geven, het gaat te intens worden voor ons. Hij is pas 2 jaar en we zijn knal gek op dat waanzinnig lieve beest, maar we moeten gaan zoeken naar een oplossing. Maar ja, wie wil er nu een zieke Foundlander? Verder hebben we de tuin in het kader van de ‘ouderdom’ maar wat onderhoudsarmer gemaakt, want als ik 90 ben dan loop ik vast met zo’n knokige wandelstok vol met plaatjes. En zolang ons Opeltje het nog blijft doen ‘vluchten’ we zo nu en dan even naar vrienden in Fryslân. Ingewikkelde column? Welnee, ik heb hiermee heel veel vragen beantwoord die heel veel mensen me regelmatig stellen, handig he, zo’n stukkie?