Op de stoel

Ik vertelde vorige week al dat ik jarig zou zijn binnenkort. Nou, dat ben ik dus op dit moment dat ik dit schrijf, u merkt dat niet, maar ik schrijf dit soort stukjes altijd eerder dan dat het in de krant komt, grappig he? Mijn verjaardag, die ik meestal niet wil vieren werd dit keer heel verrassend. Het was afgelopen zondag lekker rustig in huisje Koopmans, we slapen dan lekker even uit. Mijn eega hoorde echter, toch niet eens zo heel erg vroeg, een zware autodeur dichtslaan en twee paar voetstappen die ze meteen herkende. Ze trok mij bij mijn slaperige oren en riep me wakker met de woorden dat onze vrienden uit Friesland voor de deur stonden! Ik keek even wezenloos en daarna meteen vrolijk, wie had dat nou gedacht? Twee uur rijden om een ‘overjarige schrijvert’ te feliciteren, dan moet je toch wel moed hebben. Maar ze waren het echt, wat waren we blij, al was ik wel een beetje beduusd want ik had een gewone zondag in gedachten waarop ik veel met het zogenaamde ‘krantenwerk’ aan de slag zou zijn. We hebben best plezier gehad, al moesten ze weer vroeg terug, ze hebben paarden op de boerderij en die hebben soms een beetje voer nodig. We gingen even in gedachten terug naar het ‘hiep hiep hoera en lang zal hij leven’. Als kind vond ik het al een drama dat je eerst thuis op de keukenstoel moest gaan staan als je jarig was. Mijn broers, zusje en ouders zongen dan de bekende liederen uit de kinderbundel voor jarigen. Had je dat overleeft dan mocht je naar school en daar stond inmiddels een versierde stoel voor je klaar en ging dezelfde procedure in werking, alleen nu met 30 kinderen en een meester die zo schor was als een dominante kraai. Welke malloot dat gedoe ooit heeft uitgevonden weet ik niet, maar volgens mij wordt je er echt niet blij van als je je verjaardag zo moet beginnen. De laatste keer dat ik op de versierde stoel ‘mocht’ was toen ik acht jaar werd, want op mijn negende verjaardag stierf mijn vader en bleef de versierde stoel leeg achter, wat ik elke verjaardag even voel. Ik ben nu inmiddels 62 jaar en m’n kinderen noemen me al ‘die ouwe’, iets wat ik zelf nooit heb kunnen zeggen, maar ja, je moet kinderen ook altijd meer gunnen dan je zelf hebt gehad, want kinderen hebben ook jouw toekomst, ze slepen je gedachtegoed deels mee hun leven in, een mooie gedachte toch? Maar ik heb Jootje en onze vrienden beloofd om 103 te worden, dus ik blijf optimistisch doorgaan met waar ik mee bezig ben, sorry dokter, maar ik ga zorgen dat je ongelijk krijgt, ik ga het wél halen hoor! Mijn dokter vond 103 te hoog gegrepen, maar weet hij veel, het is maar een dokter he?