De Columnist

Jan Koopmans

 


Klik hier voor al Jan's oneliners

Jan's stukkie
Week 10

eerdere columns:
    Weekblad Hoogvliet
    Maaspost
    Radio
    Overige

 

Spuitoor

Het werd steeds maar stiller om me heen en eigenlijk beviel het me wel, de drukte van de straat, die pokke auto met z’n lekke uitlaat, de sirenes, de helikopters, alles ging op den duur geluidloos langs me heen. Nee en ja, het is niet de leeftijd, maar wel schijnt het zo te zijn dat als je ouder wordt je oren eerder dicht gaan zitten vanwege blubber. Het werd op den duur, na een week dus, knap lastig, bij interviews moest ik een handgebarentolk meenemen want ik zag alleen maar happende monden, horen deed ik niks. Ik miste mijn muziek, ik hoorde niet eens meer of mijn automotor wel draaide en als ik de deuren dichtsloeg klonk het alsof er watjes tussen zaten. Mijn eega, ja alweer zij, moest vorige week toch naar de dokter, dus ik dacht; ‘mooi, dan ga ik mee’. Voor oren uitspuiten heb je toch geen afspraak nodig, dacht ik, dus wij vrolijk naar onze dokter op de Meeuwenplaat. Ja Meeuwenplaat want we hebben onze dokter daar al 24 jaar, toen woonden we nog in de Koolvisweg vier hoog in een maisonnette. Het was niet druk bij de dokter, was maar één patiënt voor ons, maar die mankeerde vast veel want het werd toch nog een poosje wachten. Toen we naar binnen mochten zag ik de dokter al enigszins verbaast kijken, maar ja hij kon het weten, wij ‘Jut en jul’ komen vaak samen. Mijn vrouw kreeg eerst haar onderzoek en een recept voor mooie ronde pilletjes. Mij sprak de dokter aan over mijn markante oren en stelde voor dat ik een afspraak maakte voor na het weekend. Ik schrok me bijna de proppen uit de oren, nog langer zo doorlopen? Toch bleek mijn dokter een goede man te zijn, hoe nobel van hem, ik mocht naar het ‘oordoorspuitkamertje’. Als mijn oren dicht zitten dan zitten ze dat ook, dus de dokter moest even vol gas geven met de spuit, ik had dit keer zelfs het gevoel dat hij mijn huigje er ook bij mee spoot! Maar eindelijk plompte de zooi er uit en meteen hoorde ik de pokkenherrie van het dagelijkse leven weer, zelfs een koolmeesje in de tuin van de dokter tjilpte oorverdovend hard in mijn hoofd, pokke vliegkip. Daarna zijn we snel naar huis gegaan en kon ik weer genieten van de muziek en ook de telefoon weer gebruiken. Heerlijk toch eigenlijk wel dat er nog dokters zijn die net als de kleine kruidenier vroeger, je nog wel even achterom willen helpen. Hoewel het misschien een ‘gees-tig’ verhaal lijkt wil ik toch mijn dokter nogmaals bedanken voor zijn kordate ingrijpen met zijn grote spuit.

Jan Koopmans  

TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org