Tina
Soms
denk je wel eens dat je geen 18 bent, maar er zijn momenten dat je ineens
weer helemaal in dat gevoel zit. Ik zag dat vorige week Tina Turner een
aantal concerten gaf in Arnhem, jammer nou dat ik daar net even niet bij kon
zijn! Ze trok door heel mijn leven, ik was helemaal gek van dat mens met
altijd leuke korte rokkies en de bekende hoge hakken. Daarnaast kon ze nog
goed zingen ook, mooi meegenomen dus. Ze is inmiddels bijna zeventig en dat
geeft de mens weer moed. Ik hoop op die leeftijd ook nog zo heerlijk dartel
te zijn. Nee, niet met rokje en naaldhakken en een stelletje wilde meiden
erbij op het podium, gewoon thuis een ‘zwaantje’ maken aan de droogmolen
is wel genoeg. Het is trouwens toch opvallend hoe artiesten soms nog op
latere leeftijd zo energiek kunnen zijn, neem nou de Rolling Stones. Ze doen
alles wat slecht is, ze zuipen, blowen en roken en duiken zo nu en dan in
wildvreemde ledikanten. Toch zijn ze nog steeds actief en rennen over het
podium als jonge honden, ik ken jongere artiesten die er bij moeten gaan
zitten als ze een hobo blazen. Over artiesten gesproken, ik heb een groot
deel van mijn leven met ze te maken gehad, ik heb ontdekt dat er maar weinig
bij zijn die ook nog gewoon mens kunnen zijn. Dat bedoel ik overigens niet
negatief maar juist leuk, want ze hebben allemaal iets bijzonders. Vaak
kennen ze het gewone leven amper, ze rennen van zaal naar zaal en denken
vaak dat gewone mensen alleen maar klapvee zijn. Dat er ook nog gewoon
bouwvakkers, loodgieters, redacteurs, melkboeren en stadswachten zijn
beseffen ze vaak niet eens. Hun wereld bestaat uit managers, zaaleigenaren,
microfoons, PA sets, lichtmannen, consumptiebonnen, ‘schuivers’ en een
hotelbed. Toch zijn de meesten wel aardig, het zijn mensen die ook best eens
‘off the record’ met je willen praten, even weg van de snelweg, dat
hebben zelfs artiesten nodig. De vreemdste artiest die ik ooit meemaakte was
er een die altijd achterstevoren het podium op kwam en de vingers even
kruiste, dan pas zou het optreden succesvol worden, zo meende hij. Maar ja,
zo hebben we allemaal wat, bijgeloof en angsten voor het onbekende. Ik gaf
laatst een gezellig feestje op vrijdag de dertiende, geloof me, het werd
prachtig en geen zwarte kat gezien! Maar ja, het blijft me toch wat steken
dat ik Tina nu niet even mocht spreken, het is toch een van mijn idolen
geweest. Maar ja, ik heb haar muziek nog wel en kan altijd nog een foto van
haar op de slaapkamer hangen, als Jootje dat goed vindt natuurlijk.
|