Gans

Soms lees ik ook de krant, gek he? Deze week zit er een ingezonden stukje bij van een oude bekende van me, onze eigen super actieve Ankie uit Pernis. Ik ken haar nog uit de tijd dat ik bij het onderwijs werkte en zij altijd voor elk feestje of activiteit wel de een of andere ‘sponsor’ omkocht met haar charmes. Ze kreeg van alles voor elkaar, of het nou een bestelwagen was of speelattributen voor een schoolfeest, zij regelde het wel even. Wat Ankie echter niet kon regelen was de veiligheid van een ganzenechtpaar in Pernis. Al jarenlang wandelden deze dieren samen rond in het leukste dorpje van deze regio. Een hecht echtpaar, kinderen kregen ze niet want ja het zijn ganzen, dus was het wellicht voor hen wat moeilijk te begrijpen hoe je dat moet doen. Vorige week is het vrouwtje plat gereden, zoals u elders in deze krant kunt lezen, in en in triest want wat is er mooier en vrediger om een ganzenechtpaar te zien dat altijd in vrede met elkaar leeft, ruzie bestaat niet bij zo’n echtpaar. Aangezien ganzen monogaam zijn zit het er niet in dat het mannetje nog een vrouwtje gaat vinden, zo werkt dat nu eenmaal bij deze vogels. Natuurlijk, ik weet het, bij mensen kan het zelfde gebeuren, dan is het uiteraard ook heel schrijnend, maar niettemin is het treurig als je ziet hoe onschuldige dieren door een mensenhand (auto) uiteen gerukt worden, ze staken slechts een weg over. Maar ja, velen zullen dit gewoon voor kennisgeving aannemen en de woelige wereld weer opzoeken. We hebben ondertussen helaas geleerd dat alles wat ver van het bed is minder erg te vinden. Als er in India 1000 mensen omkomen dan lezen we dat als ‘ver weg’ nieuws en bladeren verder. Als er in ons land twee mensen omkomen bij een natuurramp of aanslag dan komen er Kamervragen en protesteren we tegen de gevaarlijke toestanden in ons land, wel beetje hypocriet toch? Natuurlijk is elke dode er een teveel, we willen allemaal dat dat niet gebeurd, vooral niet als het dichtbij plaatsvindt. Nu geef ik grif toe dat ik niet beter ben dan de rest hoor, ik kan er ook niet van wakker liggen als een bedrijf waar ik niet werk failliet gaat, maar toch zouden we eens wat meer stil moeten staan bij de ellende van anderen, want nu is hij het maar morgen kunnen we zelf aan de beurt zijn. Misschien is met elkaar meeleven een betere optie dan elkaar proberen te betrappen op fouten? Of ben ik nou weer teveel de domineeszoon?