Watje

Als we zouden uitgaan van de lijst der vooroordelen dan ben ik een watje. Een greep uit die lijst: als je van roze houd ben je een homo, ben je blond dan ben je dom en hou je niet van voetbal dan ben je een watje. Als watje zag ik echter afgelopen zondag dat ene voetbalploeg uit Alkmaar kampioen is geworden terwijl ze thuis tv zaten te kijken naar een voetbalwedstrijd tussen een ploeg uit Noord Holland en PSV. Op zich geen schokkend nieuws voor mij want ik heb als watje niks met die voor mij veel te ruwe en agressieve sport. Wat me echter verbaasde en ook stoorde was deze regel uit het nieuws: ‘De supporters in Alkmaar vierden zondagavond zonder noemenswaardige incidenten feest. Dat heeft de politie laten weten. Er waren slechts een paar vechtpartijtjes.’ Nou ben ik als watje ook al geen feestganger, maar de feesten die ik noodgedwongen ooit bijwoonde waren feest en beslist geen vechtpartijtjes. Het is voor mij dus nogal eigenaardig om te lezen dat ‘er maar een paar’ vechtpartijtjes waren. Uitgaande van deze normen moet ik dus veronderstellen dat als er ergens 20 inbraken plaatsvinden we dit moeten vermelden als; ‘het was een rustig weekend, er vonden slechts 20 inbraken plaats’, het mag dus geen naam hebben. Maar ach, wat maakt het me eigenlijk uit, ik was in mijn wat jongere tijd heel actief met judo, karate, lange afstand hardlopen, golf, tafeltennis op wedstrijdniveau, schieten met geweer en pistool, ook op wedstrijdniveau en ik heb ooit eens meegedaan aan een Solexrace, daar werd ik twintigste, er deden er eenentwintig mee. Met schaatsen scoorde ik ook best goed, op mijn hoge Noren kan ik goed uit de voeten. Ook heb ik een paar jaar trampoline gesprongen, daar leerde ik de beroemde salto achterwaarts met schroef en als visser heb ik uren naar dobbertjes zitten staren, maar ja, je blijft een watje omdat voetbal er niet tussen staat. Ik voel me overigens helemaal geen watje, ik zou eerder een pennenlikker zijn omdat ik een groot deel van mijn leven vul met likken aan een toetsenbord, ja, de pen is alleen nog om op een memoblaadje te schrijven. Maar zit ik er mee? Nee, totaal niet, voetbal mag van mij best hoor, ze doen maar. Wel jammer dat aan deze op zich best vermakelijke sport zoveel bloed kleeft, waarom altijd heibel? Is sportiviteit niet ook een ‘beetje’ sportief zijn? Of vervalt sportiviteit zodra je verliest?