Troeptijdperk

Wat zijn ‘wij’ mensen toch eigenlijk geniën he?  We kunnen naar de maan vliegen, een paar peperbussen aan elkaar knopen net buiten de dampkring en we kunnen zelfs met elkaar praten vanuit alle hoeken en gaten op deze aardkloot. Het is echter een mirakel waarom men eenvoudige dingen niet goed kan fabriceren. Pak je zomaar een balpen dan kun je het schudden, van de tien schrijven er zeker drie niet. Probeer eens een aansteker te vinden die het na 20 peuken nog goed doet, vergeet het maar, of het vuursteentje ligt er naast of het piëzo element laat het afweten, geen vuur dus. Wil je zoetjes in je koffie dan sta je te emmeren met een ‘handig doseerdoosje’ waaruit geen pilletje is te persen of je krijgt er meteen twintig. Ik kocht vorig jaar een leesbril die het alleen doet als ik er een loep bij haal. Afstandsbedieningen zijn al niet veel beter, soms moet je zes keer drukken voordat je een stap verder bent. Koop eens een speelgoedje voor je kleinmormels en je zult ontdekken dat het binnen een zucht en een scheet naar de knoppen is, maar ja, speelgoed is ook niet voor kinderen natuurlijk, die slopen alles. Laatst gebruikte ik een absoluut druipvrije verfroller, geen spetten of druipers, het was het neusje van de zalm! Dat ik na vijf minuten een warm gevoel in mijn onderbuik kreeg omdat de smaakvolle groene verf via mijn polsen, bovenarm oksels langs mijn flanken naar mijn heiligdom sijpelde mag geen naam hebben, groen werd het wel allemaal. Anti aanbak pannen zijn ook fantastisch, soms heb je de verkoolde laag al na een kwartier hakken weer los. Toen we nog ‘sliertmuziek’ hadden, de bekende cassettebandjes, die je in het apparaat stak om vervolgens een baal spaghetti op je schoot te krijgen, bleek ook al dat mensen maar prutsers zijn als het om consumenten producten gaat. Met de daarna verschenen cd was het zo nu en dan ook hopeloos, ze maakten soms spontaan een echo en menig schijfje was alleen nog geschikt om er een klokje van te maken. De stapels kapotte MP3 spelers en IPod zooi groeien gestaag, lang leve de vervuiling, want de fabrieken blijven kunststofrommel maken die we vervolgens in de Kliko moeten werpen. Waar is de tijd van het houten speelgoed dat twaalf kinderen lang mee ging, waar is de koffergrammofoon die het zelfs na zes keer stuiteren nog deed? Waar is de energie van ontwerpers om iets te maken dat duurzaam is, of zitten die soms net even naar een 3D rampenfilm op super DVD te kijken? Ach nee, zal wel niet, die DVD zal inmiddels wel gecrasht zijn.