Rietkragen

Als je zoals Jootje en ik net even wat ouder bent dan 18 krijg je te maken met wat fenomenen die je niet had voorzien toen je nog lekker lag te vrijen onder een viaduct, ouwe hooischuur, weilanden, stranden, bossen, greppels, auto’s, rietkragen of plekken die ik om tactische redenen nu niet kan noemen. Dat je later een keiharde confrontatie krijgt met de resultaten was niet in te schatten. De zes kids die we samen hebben maakten ook weer kids, volgens mij niet onder viaducten, en dus hebben we ook nog negen kleinmormels. Natuurlijk is het best leuk zo’n grote groep bloedverwanten, je geniet er echt wel van hoor. Ja, er zijn ook wat dingen die wat lastig zijn soms, maar ach, die neem je maar voor lief, al gaat het er in dit stukje wel over. Mijn Jootje en ik hebben zo nu en dan ook best nog zin om eens wat dingen te herhalen van ‘vroeger’, u weet wel, van die viaducten en rietkragen enzo. Nee, we gaan daar niet meer voor op pad hoor, we hebben hier in ons huis onze eigen rietkragen en viaducten, dus lekker luxe en koffie bij de hand, net als de bekende peuk die door enkelen onder u zo verafschuwd wordt, maar die de economie nog een beetje staande houd. Als je midden op de dag zo’n opwelling krijgt dan is dat geen probleem, we hebben, zoals ik zei, een leuk huis waar alles kan. Nou alles…
Ben je net helemaal in de mood om al je charmes los te gooien hoor je een sleutel in de voordeur steken. ‘Hallo, zijn jullie thuis?’, klinkt het uit de gang. Gut denken we dan, dat is een van de kinderen. Meteen er achteraan hoor je de speelgoeddozen omkieperen en je weet dat er een kleinmormel bezig is je woonkamervloer te bestrooien met Pokemonkaarten, Lego, Dinkytoys, piepende beren, gierende brandweerautootjes en andere dingen die vooral herrie maken. Dan kijken we elkaar maar aan en voelen de lusten wegkwijnen zodat we de trap maar afdalen en vrolijk de kamer binnenstappen, heel voorzichtig om toch maar vooral geen speelgoed te vertrappen. Mijn Jootje vraagt of iemand koffie wil en heeft ondertussen het kleinkind limonade gegeven, ik schuif achter mijn computer en ga op zoek naar een telefoonnummer van ‘meld geweld’ maar kan het niet vinden. ‘Gut, waren jullie boven, ik vond het al zo stil’, zei ons kind. Ik antwoordde; ‘ja, we hebben even gekeken of de dakbalken nog sterk genoeg zijn met de winter voor de deur’. Wedden dat ze het geloofde? Ouders denken immers niet aan viaducten en rietkragen? Of toch?