Schouderklopje

We zijn met ongeveer zes miljard medemensen op dit aardbolletje, een planeetje in het melkwegstelsel dat nauwelijks een naam mag hebben, we zijn maar een zandkorrel in het heelal. Dat de aarde nog draait is bijna een mirakel want op sommige delen van de wereld zijn zoveel mensen dat ons bolletje daar eigenlijk topzwaar zou moeten zijn. Vroeger kende men iedereen uit het dorp, later alleen nog de mensen uit de straat en tegenwoordig kent men zelfs de buren niet meer. Mensen maken vaak alleen nog maar persoonlijk kennis vanwege onenigheid of een zakelijk treffen. Pas als je ruzie met je buren krijgt leer je ze kennen, daarvoor had je geen oog voor ze. Ik vraag me al een poosje af of dat niet de oorzaak is van al dat geweld en de intolerantie waarmee we steeds vaker te maken hebben. Waar is de tijd dat men zomaar een praatje maakte met iemand op straat? Natuurlijk, soms drijven omstandigheden mensen ook uiteen, het rookverbod zorgt voor een enorme tweedeling, vooral in de horeca zie je dat heel erg. Maar ook ontstaan er steeds meer ‘soorten’ mensen, je hebt gabbers, punkers, housers, strijkers, saaien, excentrieken, rijken, armen en straatarmen en natuurlijk arbeiders en lapzwansen. Nee, denk nu niet meteen dat werkelozen lapzwansen zijn, je moet tegenwoordig zelfs daarmee al oppassen want één verkeert woord en je valt weer onder een andere groepering. Op plaatsen waar nog veel mensen bijeenkomen is het ook al lang niet meer leuk. Als ik in mijn nozem en hippie verleden duik dan weet ik nog dat als je tegen iemand aanbotste met een glas in de hand er ogenblikkelijk ‘peace man’ werd geroepen en een schouderklopje was het resultaat, men had begrip en liefde voor elkaar. Gebeurd dit tegenwoordig op een druk ‘feest’ dan krijg je minimaal te horen dat je g.v.d uit je klote doppen moet kijken en als je iets te lang terug kijkt lig je opgerold op een brancard. De tolerantie en liefde voor eigen soort is aan het wegebben, men mag elkaar niet meer, steeds meer mensen vinden alleen zichzelf nog belangrijk en klappen de deur keihard dicht voor mensen die toenadering of genegenheid zoeken of willen brengen. Gelukkig ben ik zelf een trouw bezoeker van een clubje waar je nog wel gewoon jezelf mag zijn en waar je niet bang hoeft te zijn dat je ongewenst klappen krijgt. De hardste klappen die je in de maatschappij krijgt zijn overigens niet met de handen maar met enveloppen en mensen met aktetassen die er voor geleerd hebben anderen het leven lastig te maken. Zou het niet eens tijd worden dat er weer een normaal mens wordt geboren?