Armoeizaaiers

Het is weer helemaal de tijd van de feesten, nou ja feest…. Nog even en dan staat die HO HO HO roepende rooie baardmans weer met z’n bel te ringkelen om kooplustigen extra aan te moedigen vooral maar iets te kopen voor de eega, je schoonmoeder, vader, kinderen, je huisdier of die leuke buurvrouw. In het rijtje mis je dan elk jaar weer de naam van iemand die overal buiten valt, de man of vrouw die geen leuke kerst hoeft te verwachten met iets moois onder de boom. Staatkrantverkopers, daar heb ik best respect voor, die staan uren in de kou te blauwbekken voor misschien een opbrengst van een euro per uur of minder. Dat nooit mopperende gezin dat heel de week pindakaas op brood moet eten, want voor meer zijn er geen centjes. En zo zijn er zoveel mensen, ook in ons land, echt in nood. De een laat het echt merken maar ook zijn er veel mensen die hun hoofd recht houden en nooit kenbaar zullen maken dat het eigenlijk niet meer gaat. U kent er vast ook wel een, u kent er vast net als mij genoeg die sober de kerst tegemoet zien, mensen die hopen dat het snel weer januari of nog later is. Terwijl het ene echtpaar ruzie staat te maken in een winkel over hoe groot de nieuwe flatscreen tv moet zijn zitten anderen achter een prehistorisch ‘Philipsbakkie’ te gluren naar scrollende beelden, waar de reclame over hoeveel moois er te koop is in de wereld, van het stoffige scherm afdruipt. Ja, vaak hebben mensen hun oordeel wel klaar; ‘natuurlijk, het ligt aan henzelf, hadden ze maar niet, dit of dat moeten doen’. Ik vraag me af of al die mensen zonder ‘zorgen’ wel zo zorgeloos zijn en of ze daar ook invloed op hadden. Ik heb zelf ooit ook een tijd meegemaakt waarop ik samen met mijn Jootje op een pietepeuterig kamertje zat te genieten bij een waxine lichtje en slechts een paar droge crackers, gut wat genoten we samen van elkaar, en de vredigheid van de kerkklokken die dat jaar niet voor ons hun best deden maar slechts dienden om de feeststemming van het winkelende publiek met volle pinpassen te verhogen. Nee, ook ik ben geen rijke pief die flappen uit kan delen, maar misschien kan ik met wat simpele middelen toch een minder bedeelde een beetje helpen, want nu zijn zij het die  creperen, maar morgen kunt u of ik dat zijn. Ik hoop dat er onder u ook lezers zijn die er net zo over denken, dan is er misschien dit jaar nog meer vreugde in nog meer harten.