Wie, ik?
Het schrijven van elke week
een column is soms een makkie en soms topsport, zelfs na zo’n vette
vijftien jaar nog.
Schakelaartjes en schuifjes die open en dicht kunnen zorgen er voor dat ik
mijn emoties kan loskoppelen van wat ik schrijf. Zo kan ik tijdens een
vrolijke bui heel goed iets heel serieus en zwaars verslaan, net zoals ik
bij een depressieve bui gewoon iets humoristisch kan schrijven, geen punt,
kwestie van schakelen.
Soms vraag ik me echter wel af of je daarmee jezelf geen geweld aan doet,
wanneer mag je jezelf zijn, wanneer ‘die andere’?
Soms zou ik willen schreeuwen maar fluister, soms wil ik fluisteren en
schreeuw.
Vaak moet ik ‘mijn bek’ houden want ik dien neutraal te blijven, ik mag
mijn mening alleen in besloten kring uiten, want o wee als ik die hier
ventileer, dan zijn er altijd wel lezers die het totaal oneens zijn met me.
Op zich niet erg, want we hebben allemaal onze eigen mening. Alleen als ik
het doe dan kan het niet want dan ‘trek je partij’ en dat kun je als
bonte hond van dit durp nu eenmaal niet maken.
Het is daarom ook heel moeilijk voor me om te zien dat politieke vrienden
vijanden zijn geworden door een meningsverschil over iets wat vele jaren
geleden al was beslist. Natuurlijk kan ik niet openlijk zeggen dat ik het
zeer onheus vind dat degenen die uit de IBP zijn gestapt zich verrijken aan
de ervaring en kennis van de partij die ze de rug toe keren, maar waaraan ze
hun eigen positie te danken hebben. Natuurlijk kan ik ook niet zeggen dat ze
op hun website aan geschiedvervalsing doen door met hun spiksplinternieuwe
partij zich de historie toe te eigenen van een andere partij, namelijk van
die ze de rug toe keerden. Je kunt nooit en te nimmer propageren dat je al
tientallen jaren actief bent als je slechts een paar maanden geleden in het
geheim een nieuwe partij hebt opgezet.
Grappige van deze nieuwe partij is ook nog een keer dat ze het zelfde
handvest mee hebben genomen, dus ze stapten op uit onvrede, maar namen
dezelfde koers weer aan, is dat nou hypocrisie of dom? Maar ja, ik ga zulke
dingen niet hier hardop vertellen, ik fluister wel.
Soms mag je jezelf niet zijn, soms kun je niet bevriend blijven met je
vrienden, simpel omdat vrienden vaak vijanden worden, dit keer niet uit
onvrede over het beleid, krijg ik de indruk, maar meer uit onvrede jegens
bepaalde koppen. Maar ja, als het zo doorgaat heeft Hoogvliet met haar
36.000 inwoners straks evenveel politieke partijen, en daar doe ik niet aan
mee, ik blijf trouw aan waar ik trouw aan was en stroop de mouwen op om
dingen die beter kunnen beter te doen en vlucht niet om dan aan de kant te
gaan schreeuwen dat het altijd al een rot partij was, want waarom bleven
jullie er dan toch nog zo lang? Ooit hoorde ik harde kreten over ‘wij zijn
de besten’ en nu hoor ik dezelfde kreten omgekeerd, jammer, een goed
politicus blijft consequent en vlucht niet.
|