Stokkie

Eigenlijk is het wat met mensen he? We meuten over oud worden, gebrek aan centen, de stramme spieren en lachen doen we steeds minder. Toch mag het best hoor, natuurlijk is er een hoop ellende in de wereld, maar niemand is er mee gebaad als we allemaal gaan zitten somber doen. Ik schaam me er dan ook niet voor om zo nu en dan eens een ‘kwinkslag’, zoals Toon dat ooit lanceerde, te maken. Nee, ik ben nog lang niet oud hoor, ik ben zeker 38 jaar jonger dan die mevrouw die deze week in onze krant haar 100 jarig bestaan viert. Hoewel ik 8 februari er weer een jaar bij kan tellen voel ik me nog steeds een jonge krijger die op zoek is naar prooien. Ja, u moet dat niet bij mijn jootje gaan navragen want dan krijgt u geen onbevooroordeelde mening, en dat wilt u toch niet? Natuurlijk, soms kraken de botten wat als ik weer zo’n voorbij scheurend kleinmormel wil vangen, natuurlijk ren ik de 100 meter niet meer in 10 seconden en natuurlijk doen we ‘het’ geen 10 keer meer per nacht, 4 is zat! Verder gaat het heel goed hoor, ik ben net een beetje aan het opknappen van een vervelende buik en darm infectie, die kreeg ik meteen de eerste dag van het jaar, maar ja, een slechte start is een goeie finish toch? Verder hou ik mijn conditie op pijl door veel bewegen, daarvoor hebben we onze zolder ingericht met allerhande instrumenten. Ik kan daar van alles, armen trainen met speciale stokken, alle spieren oefenen met touwkunst, al moet ik soms klemmen gebruiken om de zaak op z’n plek te houden. U ziet het, ik zit niet stil maar probeer meester over mezelf te blijven. Lachen is gezond zegt men, maar ik weet het nog niet zo zeker hoor, ik krijg er rimpeltjes door en die krijg ik met tien ton smurrie niet meer weg. Mijn jootje, eega en ook inzetbaar voor allerhande dingen, heeft ze ook, maar ja, die lacht ook heel wat af met mij in huis natuurlijk. Nee, we lachen niet altijd hoor, ook wij kregen het soms best te verduren, maar eens moet je een streep zetten en vandaar af weer met frisse moed verder gaan. Dat doen we dus nu ook, ik ben ook meteen begonnen met wat extra gymnastiek. Laatst liet ik hier in de kamer zien dat ik nog steeds mijn beide benen in de nek kon leggen, dat ging uitstekend hoor. Ja, goed, het weer uit die nek halen was wat lastig, maar na een uurtje had de brandweer me weer op de been. Dat mijn eega daardoor (alweer) in de lach schoot vond ik minder geslaagd, maar ja, ik heb ze naar boven gestuurd om wat oefeningen te gaan doen, goed voor haar conditie, en dan kan ik weer lachen.