Fryskekjeld

Het is weer niet gelukt; geen hoofdprijs in de bekende loterij der staat. Wel had ik een paar centen gewonnen hoor, maar daar kun je net een leuk bossie blommen voor kopen. Ik had zo gehoopt op een paar miljoen, meer hoefde niet, ik blijf bescheiden. Maar ja, dan maar niet en blijf ik voorlopig maar gewoon Hoogvlieter. Maar als ik ooit een karretje vol geld win dan zijn we weg hoor, nee niet omdat Hoogvliet niet leuk is of zo, maar gewoon omdat mijn roots toch wel trekt. Natuurlijk kun je in Hoogvliet ook schaatsen, maar je hebt hier niet eens elf wijken en ook niet voldoende kluunplekken om je lekker op uit te leven. Daarnaast is er geen ijsmeester en koek en zopie te vinden langs de Hoogvlietse wateren. En ja, een paard in de gang staat niet zo leuk in Tussenwater, dus heb ik gewoon een boerderij nodig om een beetje weer mezelf te worden. Ja, ook mijn jootje, u weet wel, die ik al zo’n 24 jaar onder mijn hoede heb, wil graag mee naar het oerland. Maar ja, dat gaat voorlopig deze maand niet door, dus maar afwachten of we volgende maand in de prijzen vallen. We waren vorige week in Friesland, best wel weer eens lekker, even kleumen in de intense kou en genieten van de sneeuw en de losvliegende roofvogels. De kippen liepen los over het erf en legden diepgevroren eieren die je lang kunt goed houden. De paarden mochten nog niet naar buiten want het weiland is hard en bevroren en ze zouden hun poezelige beentjes wel eens kunnen breken op die Friese bevroren baggerklonten. Al met al veel zorg om de dieren op de boerderij, maar fijn is het wel hoor. Ik ben weer even fysiek bezig geweest, ik was zo’n beetje overal de klos mee. Zo heb ik jootje en het boerendeerntje aan het werk moeten zetten, een zware verantwoording, om hooi en andere staldingen naar de schuur te brengen, want ja, daar is goede leiding natuurlijk hard bij nodig. Ook heb ik adviezen gegeven hoe je zware emmers met water voor de hynders het best kunt dragen, want ik wilde niet dat ze rugpijn kregen. Ja, het leven op een boerderij is zwaar voor een adviseur zoals ik. Maar gelukkig slaap je dan wel lekker, moe en tevreden en hier en daar een trippelende muis die even komt kijken of je kussen niet eens opgeschud moet worden. De tijd dat je ’s morgens werd gewekt door rammelende melkbussen is voorbij, die taak heeft ons agrarisch vriendinnetje overgenomen met haar geurende koffie. Maar goed, Friesland ademt nog het pure uit, al heb zelfs ik wel eens moeite om alles te verstaan. Maar ook Hoogvliet heeft zijn charme; gratis parkeren, een tunneltje bij de Dorpskerk, een Stormbos waar je niet kunt komen, een tippelzone die niet bestaat en natuurlijk de Aveling waar je altijd in de rij staat tijdens de spitsuren, maar waar je gelukkig geen trekkers, paarden en kippen tegenkomt.