Resp ect

We vierden de afgelopen week diverse gebeurtenissen, eerst vorige week de verjaardag van een koningin en vandaag de bevrijding. Vier mei was een dag waarop men niets had te vieren maar wel veel heeft te herdenken. ‘65 jaar vrede’ riep men overal, maar soms vraag ik me dan af waar dat zoal ook echt het geval is. Het klopt, de Tweede Wereldoorlog is 65 jaar geleden beëindigd, gelukkig maar want het was een wrede oorlog waarbij veel mensen zijn omgekomen die niets hadden misdaan. Oorlogen zijn vrijwel altijd zinloos, ze zijn gebaseerd op ‘het halen van recht’ of omdat men iets van een ander wil die dat niet vrijwillig geeft. Echte winnaars heb je er meestal niet bij, want heb je gewonnen als je een spoor van bloed achterlaat? Kleine oorlogen heb je ook zat, mensen die onderling van mening verschillen en zich dan met zwaar verbaal of fysiek geweld er in storten om hun ‘gelijk’ te halen. Op een sociale manier iets samen doornemen en bekijken wat er wel en niet kan is er zelden nog bij, meestal gaat men meteen in de protestmodus en met spandoeken en megafoons hun wil verkondigen. Het woord ‘sorry’ bestaat nog wel als woord maar de betekenis is totaal veranderd, er zit meestal een cynische ondertoon bij.
De oorlog mag men nooit vergeten, men moet elk jaar even stil staan bij wat er is gebeurd en hoeveel levens dat heeft gekost, ja, dat moet altijd blijven! Zolang mensen worden herdacht zijn ze niet gestorven. Toch zou het heel goed zijn mensen ook eens meer aan vrede te laten denken, leer kinderen niet alleen de oorlog kennen maar laat ze ook zien wat vrede is… Misschien werkt het op termijn wel beter door kinderen te laten zien hoe het hoort te zijn en wat minder hoe het is geweest. Elkaar respect leren, ach, ook al zo’n cliché, het woord galmt door straten, over pleinen en vooral op het internet, het lijkt wel een stuiterbal, hij komt overal maar raakt niets echt. Ik zit zelf in een levensstijl waar men het juist van respect moet hebben, maar ook daar kunnen alleen de sterkeren het waarmaken. Zolang men nog ziedend uit een auto springt om een andere verkeersdeelnemer de huid vol te schelden, of erger, gaat het nog niet zo goed met respect en die 65 jaar vrede. Begrip voor elkaars fouten en gewoon eens met elkaar praten en de gedachte achter elkaars mening of wensen willen begrijpen zijn mooie sleutelwoorden, maar ja, wie pakt nog een sleutel als het ook met geweld kan? Ik ben van na de oorlog, het was al twee jaar vrede toen ik durfde te komen, ik hoop ooit weer, hopelijk gaat dat nog een flink poosje duren, de wereld weer in vrede achter te laten. Je kunt van alles argumenteren om een oorlog te voeren, als het ene land wil wat het andere land niet wil geven, maar zou je er ook niet een potje voetbal om kunnen spelen? Dan kunnen de kanonnen worden gebuikt om die olieput te dempen in de VS. Hoewel, voetbal? Wat was dat ook alweer?