Echt
kramperen
Het is weer een zomer met
verrassingen, je weet vandaag niet wat het weer morgen brengt. Toen onze
Pelleboer het nog beheerde ging het redelijk, de regen viel op natte
plaatsen en de zon scheen waar het droog moest zijn. Dat deed me terug gaan
naar de allereerste keer dat ik ging kamperen en dat zette toen ook meteen
mijn toekomstvisie op een ander level; nooit meer kamperen!
Ik had voor de zekerheid voor mijn gezin een veilige rit naar ‘Het Land
van Bartje’, de kampeerplaats in Drenthe, geregeld, niet ons ouwe Kadettje
maar een degelijke huurauto. De rit er heen was al verdacht, het begon
halverwege al te regenen, we wisten toen nog niet dat dat ‘even’ zou
aanhouden. Gelukkig hadden we ons goed ingelezen en we hadden van alles bij
ons, wat kon ons gebeuren? Van een zus van mijn toenmalige vrouw hadden we
een enorme bungalowtent geleend, ja hier en daar een naadje los, maar ach,
stoere kampeerders zoals wij keken daar niet naar. We kregen een veld
aangewezen en moesten zelf maar zien waar we onze tent gingen plaatsen. Als
‘ervaren’ kampeerders kozen we een fraai plekje, onderaan een mooie
glooiing zodat we vanuit ons dal een goed zicht hadden op de andere
kampeerders. Jammer was wel dat precies op het moment dat we de tent wilden
gaan opzetten de regen er mee stopte en zijn grote broer ‘stortregen’
had ingezet. Met in de ene hand een kapot gewaaide paraplu en in de andere
tentstokken zonder nummertjes of kleurtjes zijn we urenlang aan het klooien
geweest om vorm te geven aan het geraamte van de luxe bungalowtent, dit tot
genoegen van de achter hun plastic raampjes gniffelende andere kampeerders.
Na vele uren en diverse vluchten naar de droge huurauto begon het allemaal,
met een beetje fantasie, te lijken op een echte tent. We hebben snel tussen
de buien door de bedden, potten en pannen, tafeltjes en stoeltjes, pampers
en zuigflessen alsmede een gasbrander- annex tentverlichting overgebracht
naar ons nieuwe onderkomen. Reeds de eerste nacht heb ik niet pittent maar
spittend doorgebracht, ik heb grachten om onze tent gegraven omdat ons
dochtertje plotseling op haar luchtbed naar buiten dreef, en dat moeten we
niet hebben toch? De dag en nacht die er op volgden hebben we pannen,
potten, pleisters en paraplus gebruikt om die paar honderd lekken in de tent
op te vangen. We zijn de volgende dag maar een middeltje gaan halen om lekke
tenten weer waterdicht te maken. Jammer dat op de gebruiksaanwijzing stond;
‘uitsluitend gebruiken op droog zeil’. Gelukkig werd het dat na drie
weken, toen hebben we tussen 10 buien door de hele handel opgebroken en
afscheid genomen van Bartje en het kamperen. Drie weken regen was zelfs voor
een harde bink als ik te veel, wat een watje he? Begrijpt u nu waarom wij
nooit op vakantie gaan?
|