Wrede lui die mensen

Soms krijg je in je leven wel eens een schouderklopje, men wil je moed inspreken of men waardeert wat je doet, het doet er niet toe waarom men hem geeft, als men hem maar geeft. Ik krijg ze ook wel hoor, maar gek genoeg altijd van anderen dan waarvoor ik me inspan. Het zijn meestal de ‘zij- lijners’ die echt zien wat je doet, degene waarvoor je het doet zien of willen het niet zien. Dat is eigenlijk altijd al zo geweest, ik span me echt in voor de duvel en z’n mallemoer, maar die malle moer en duvel hoor je nooit, het is altijd uit onverwachte hoek dat je iets positiefs hoort, herkent u het? Een tuinman die al jaren voor noppes iemands tuin onderhoud loopt meer kans op kritiek omdat het niet goed is gedaan dan op een compliment, dat is bij mij idem dito. Toch ga je door, niet voor de mopperaars maar voor dat kleine groepje dat je wel waardeert en begrijpt. Daar moest ik ook afgelopen zondag aan denken toen ik op een mooi muzikaal gebeuren was in een grote zaal hier wel bekend. De organisator heeft dat altijd gedaan om anderen blij te maken en faciliteiten te bieden, maar hoe weinig mensen wisten dat, buiten de gelukkig toch nog grote groep die het wel wist? Voor de intimi was het wel duidelijk dat onze Joop het allemaal heeft gerealiseerd, maar de meute zal het worst wezen. Zelf kreeg ik ook nog een publiekelijke pluim, ach, alweer zou ik haast zeggen, maar weer niet voor wat ik echt doe, maar wat maakt het uit, Jantje kunnen ze wel op rekenen, ‘die gaat wel door’. Nee, ik hoef niet perse een schouderklop, maar ik wil ook geen trap in m’n rug of achterbaks gelul, dat doen ze maar in hun eigen kringen. Dit verhaal geldt weliswaar voor mezelf maar staat tevens, en dat is nog belangrijker, model voor veel mensen, vooral vrijwilligers, die al hun ziel en zaligheid ten dienste stellen van de mensheid, al of niet gericht op een bepaalde doelgroep. Ik bespeur een enorme verruwing in het menselijk denken, mensen zijn geen sociale groep wezens meer, we zijn aan het verworden tot egotrippers die slechts belangstelling hebben voor zichzelf en hun eigen groepje. Maar als je dan zo’n zondag meemaakt in een zaal met gelijkgestemden en ziet hoe men de liefde voor een persoon tot uiting brengt dan geeft dat weer moed, er zijn dus gelukkig nog echte mensen, mensen die eerst eens kijken of ze iemand niet kwetsen of pijn doen voordat ze meteen met een oordeel komen. Hoge bomen vangen veel wind, ja dat zal best, maar willen die bomen niet ook gelukkig zijn en lekker nieuwe blaadjes vormen? Ik ben niet hoog, maar val wel op, jammer soms, want je kunt beter maar niet opvallen en geen trekhaak hebben want dan hebben ze je vaak nodig als ze het zelf niet kunnen.