Tuinman griep

Soms vraag ik me wel eens af wat ik bezielde toen ik, alweer bijna 10 jaar geleden, aan deze krant begon, daarvoor deed ik al jarenlang schrijven voor een andere krant, die ik trouwens niet meer in mijn sleufje krijg. Ik had natuurlijk ook gewoon tuinman kunnen worden, lekker tussen de bloemetjes stoeien en als het slecht weer is in het prieeltje een peukje roken en een bakkie drinken. Je tuft na gedane ‘arbeid’ naar huis en ploft op de bank en tot de volgende ochtend nergens zorg om, alleen maar koffieleuten, voor de tv hangen en voor het slapen gaan een borrel en je vrouw, wat een luxe! Maar nee hoor, ik moest weer zo nodig letters gaan sorteren op een computer en weer of geen weer, het moet altijd. Zo nu en dan ga ik de hort op om mijn neus in andermans zaken te steken om dat dan weer aan u door te vertellen. Afgelopen weekend was ik zo ziek als een hond, beetje griep of verkouden, ik zie het verschil niet, maar ik voelde me gewoon een soort natte vaatdoek die zojuist is gebruikt om het kwijl van de kleinkinderen op de grond weg te nemen. Niet echt fit dus. Maar ja, ik ben geen tuinman dus de krant bleef wachten en daarom heb ik met tranen in mijn ogen en lopende oksels en scheve nek alsmede broek- en longhoest geprobeerd om u toch te voorzien van mijn brouwsels. Was wel balen want ik had zo graag naar Kunstkop willen gaan, maar ja met zo’n kop als ik had zou dat teveel kopstukken opleveren dus ik bleef onder de wol. Gelukkig heb ik veel geheime wapens en dus kon ik er nog wel een verslagje van maken, tussen de hete grogs en paracetamollen door. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik klaar met het redactionele werk, mijn ‘stukkie’ schrijf ik altijd als alles klaar is, een soort beloning voor mezelf zeg maar. Natuurlijk doe ik dat voor u, maar zeker ook voor mezelf, want tussen alle objectieve verslagen, bingo aankondigingen, voetbaluitslagen, roddels over stadsgenoten, kletspraat over niks en uitzoeken van foto’s is het een verademing even mezelf te zijn in deze column. Toch mag ik niet klagen hoor, het is ook wel leuk werk, je praat tegen mensen die niks terug zeggen, alleen maar mailen of bellen, verder heb je er geen omkijken naar. En ach, soms geniet je van kleine dingen, bijvoorbeeld van je kleinkinderen die liggend op de grond, kijkend naar mijn foto in deze krant, ruzie maken over wiens opa ik nou het meest ben. Ja, dan vergeet je even je griepje en haal je je neus nog maar eens op om een glimlach te toveren. En zo kreeg ik toch weer dit ‘Stukkie’ volgeschreven, het viel niet mee en ik duik ook meteen mijn bed weer in, even bijkomen. Maar geloof me, tuinman zijn zal best leuk zijn, voor u schrijven geeft stukken meer voldoening! Bedankt voor het geduld dat u het opbracht om het alweer te lezen! Jan Koopmans, jan@ komawa.nl