Haute cuisine

Nog even en dan is het kerstmis, kerst, kerstfeest of hoe u het ook wilt noemen. Fijn he? Twee dagen vrij die u toch al had, dat schiet lekker op. Sommige mensen gaan uit eten, anderen overleven deze dagen in devote stilte of gaan met de armen omhoog zwaaiend ergens een eredienst volgen, het is uiteindelijk een christelijk gebeuren nietwaar? Een tijd geleden ging ik met jootje, u weet wel dat ‘vrouwtje achter de man’, eens lekker uit eten, naar een restaurant met sterren. Het begint wel leuk zoiets hoor, eerst je auto ergens kwijt zien te raken, maar daarna komt de lol pas echt op gang. Twee ‘knipmessen’ verwelkomen je bij de ingang en je jas pakken ze aan zodat je daar geen zorgen meer over hebt, wat een weelde! Vervolgens begeleiden ze je naar het tafeltje dat je besproken hebt. Een kopje koffie vooraf kregen we meteen, uiteraard met een randje kandij op het kopje. We slurpten aan de prut terwijl we den kolossale menukaart probeerden te analyseren. Hij was volledig in het Frans en aangezien ik Frans niet meester ben vond ik het erg link om zomaar iets te bestellen. Gelukkig was de ober bereid uitleg te geven. Nadat deze een aantal geheel nieuwe woorden over tafel had geroepen riepen wij; ‘doe dat maar’, want uit zijn algebraïsch gereutel konden we ook niet wijs worden. Het begon goed, een heldere kippensoep, daar hou ik wel van. Ik hou wel van transparantie en dat was deze soep zeer zeker. Helemaal onderin zag ik iets vaags, ik vermoed dat het enige resten waren van een eerder overleden kip. Wat ik ook probeerde, ik kreeg dat ‘ding’ niet op de lepel. Kennelijk een eierstokje met verlatingsangst, want het bleef onderin tot het einde. Gelukkig gaf het aperitiefje vooraf meer hoop. Nadat we ons door een macaber voorgerecht hadden geworsteld en even waren bijgekomen kregen we pas echt honger. Na lang wachten, dat staat deftig, kwam er een reuze glimmende koepel, op een joekel van een schaal, met ergens daarachter een obertje of twee onze richting op. Nadat de hele handel was geland op onze tafel trok een van die pinguïns met een potsierlijk gezicht de koepel van de schaal, keek ons vergenoegd aan en sprak de woorden; ‘met compliment van onze kok’. Zowel mijn eega als ik keken verbaast naar de zieligheid op de schaal. Het had iets weg van een strohalm die z’n plas niet op kon houden en daarnaast lagen drie spruitjes met een minderwaardigheidscomplex omdat ze niet gewoon bloemkool waren geworden. Hier en daar een spikkeltje onduidelijkheid en wat bloemetjes en grassprietjes voor het leuke en dat was het. Ik heb alles maar aan jootje geschonken want om te delen was het te weinig. Na afrekenen telden we even na wat we nog over hadden en met dat geld renden we naar Patrick onze patatboer en geloof me, twee friet met een kwak mayo is lekkerder, voedzamer en je rammelt niet meer, ook niet in je portemonnee. Geniet van een mooie culinaire Kerst!