De Columnist

Jan Koopmans

 


Klik hier voor al Jan's oneliners

Jan's stukkie
Week 11

eerdere columns:
    Weekblad Hoogvliet
    Maaspost
    Radio
    Overige

 

Kloostertafeltje

Wat is alles toch relatief, maken we ons hier kwaad als er een paar uurtjes geen elektriciteit is of als de douche niet warm genoeg wordt, in Japan hebben heel veel mensen helemaal niks meer, geen bad, stroom, huis, eten, water en zelfs voor sommigen geen leesbril of schoenen. Nee ik ga het niet over Japan hebben hoor, daar krijgt u al genoeg informatie over in de media, daar heb ik weinig bij toe te voegen. Wel leef ik mee met de slachtoffers, het zal je maar gebeuren, je leven spoelt weg, alles uit je bestaan is in een zucht en golf verdwenen. Wellicht een wrange overgang, maar ook zo is het leven, is die naar een gedachte waar ik gisteren mee speelde, je hebt dat wel eens, even een terugblikje in je leven. Ik ging terug naar mijn ‘Schiedam tijd’, ja daar heb ik ook nog gewoond. Ik had daar een koophuis en met de andere buren klusten we vaak gezamenlijk, dat was goedkoper dan voor elk wissewasje een aannemer te laten komen. Mijn buurman had een vader die van alle markten thuis was, zelfs van slopen, al was dat laatste slechts een toevallige bijkomst. Die vader had de eigenschap om alles wat verkeerd kon gaan ook zo te doen. Hij zag bijvoorbeeld kans om in een jaar tijd acht maal bij ons de straat uit te rijden en een auto van rechts te raken, moet je eens proberen! Ooit hielp hij mee bij het plaatsen van een nieuw raam, dat eindigde op de EHBO, hij zat van onder tot boven onder het bloed en er moest een nieuwe ruit besteld worden. Ik had hem een keer op visite en hij ging even een plasje doen, hij kwam met fronsend voorhoofd terug met een stortbak, die was van de muur gekomen toen hij hem een beetje recht wilde hangen. We stonden een keer op de dakkapel van de buren, we hadden hem nog gevraagd vooral beneden te blijven. Maar nee hoor, die vader wilde perse helpen en dus kwam hij op de nok een handje toesteken. Hij wankelde een beetje en zocht steun bij de schoorsteen. Hij viel gelukkig niet, maar die schoorsteen wel, die donderde door het dak en de zoldervloer en landde in de woonkamer in gruzelementen op het kloostertafeltje. Na weken waren de herstelwerkzaamheden alweer afgerond, dus het viel me met de schade. En sportief als die vader was hielp hij na die klussen een handje mee om alles op te ruimen, jammer dat hij die ladder perse zelf weg wilde halen, toen moesten de andere buren ook nieuwe ramen en dat lelijke eendje kon ook meteen naar de sloop, want daar ging de ladder met verve dwars doorheen. Dit was zomaar een terugblikje uit mijn leven hoor, niks belangrijks verder, maar moest er ineens aan denken, dat heb je wel eens toch? Wel jammer dat je tegenwoordig zo weinig samen met buren doet, vaak ken je ze amper en het enige contact wat je hebt is op oudejaarsavond, even samen naar de knallen luisteren, wat magertjes he? Toch horen we blij te zijn met onze buren, want wij hebben ze nog, hun huis staat er nog, dat kan niet iedereen zeggen.

Jan Koopmans  

TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org