Week 13 | ||
eerdere columns: Weekblad Hoogvliet Maaspost Radio Overige |
Tom en
Garmie We hoeven tegenwoordig niet
meer zelf te denken, alles doen de chips en andere elektronica voor ons. Als
je, nog niet eens zo lang geleden, ergens heen wilde via Vaderlands wegen
dan pakte je de plattegrond uit je dashboard kastje en stippelde de snelste
route even uit. Aardrijkskunde, dat men later topografie noemde, hoeft niet
meer, dat vak kan wel weg op de scholen, arme meneer Bos met z’n atlassen.
Ik moest laatst naar een plaats in Brabant, daar maken ze ondermeer pillen
om de bevolkingsgroei te remmen, nee, die heb ik niet nodig want ik heb er
al jaren een knupke in. Natuurlijk ging ik met de auto, want fietsen is voor
die afstand alleen voor de echte harde kanjers en dat ben ik net niet.
Gelukkig hoefde ik niet zelf de sleutel om te draaien om de wagen van het
slot te halen, dat deed een klein knopje op mijn afstandbediening en dat
scheelt een hoop energie. Toen ik eenmaal plaats had genomen deed ik met een
ander klein knopje het raam open, gelukkig maar, want van die ouderwetse
slinger werd je alleen maar moe. Ik plakte mijn navigator, nee niet van Tom
maar van Garm.., de uitvinder er van, op mijn voorruit en stelde die in op
het doeladres. Het ging geweldig. Ik kreeg meteen door dat ik de Laning in
hoogvliet op moest, goh, een mirakel! Via Gorinchem tufte ik over Brabo’s
wegen en toen ging het mis, hoe kan het ook anders, want ik heb altijd
meneer Murphy op de achterbank. Ik heb een bepaald verkeersplein drie maal
mogen aanschouwen en heb ook drie maal 26 kilometer over dezelfde weg
gereden. Op het moment dat ik van nijd een praatpaal uit de grond wilde
rukken besloot ik het nog eenmaal te proberen op ‘gevoel’ en heb dat
mens met haar ‘herberekenen’ de mond gesnoerd. Na veel kijken, voelen en
vooral gokken kwam ik uiteindelijk ter plekke, ik had er langer over gedaan
dan een ritje Friesland, met files er bij. Maar dan heb je ook wat, zeker
een verhaal om bij binnenkomst te vertellen. Toch lag het niet aan mij hoor,
dat stomme verkeersplein was nog nieuw en mijn trutje op de voorruit kende
dat plein nog niet, terwijl ik ze pas nog een opfrisbeurt had gegeven. In de
avond ben ik terug gegaan, eerst nog even met mijn dingetje op de voorruit
en later heb ik dat mens uitgezet en de Shadows laten spelen. Even een fris
luchtje in de avonduren, rijdend over de Brabantse steppen, maar nee hoor,
mijn raam ging niet meer open, het knopje gaf geen resultaat! Ik heb van
nijd maar een paar peuken gerookt, als ik dan toch niet kan ventileren dan
maar in plantaardige rook zitten, altijd beter dan niks. Thuis bleek ook
mijn deur niet meer te werken met het knopje. Waar is die tijd van de
boutenbakken met chromen bumpers en zwengels voor de ramen, voor elke deur
een kruk en op de achterbank een kaart van Nederland met de Shadows op de
radio, alles werkte in die tijd, zelfs in Brabant. |
Jan Koopmans |