De Columnist

Jan Koopmans

 


Klik hier voor al Jan's oneliners

Jan's stukkie
Week 13

eerdere columns:
    Weekblad Hoogvliet
    Maaspost
    Radio
    Overige

 

Tom en Garmie

We hoeven tegenwoordig niet meer zelf te denken, alles doen de chips en andere elektronica voor ons. Als je, nog niet eens zo lang geleden, ergens heen wilde via Vaderlands wegen dan pakte je de plattegrond uit je dashboard kastje en stippelde de snelste route even uit. Aardrijkskunde, dat men later topografie noemde, hoeft niet meer, dat vak kan wel weg op de scholen, arme meneer Bos met z’n atlassen. Ik moest laatst naar een plaats in Brabant, daar maken ze ondermeer pillen om de bevolkingsgroei te remmen, nee, die heb ik niet nodig want ik heb er al jaren een knupke in. Natuurlijk ging ik met de auto, want fietsen is voor die afstand alleen voor de echte harde kanjers en dat ben ik net niet. Gelukkig hoefde ik niet zelf de sleutel om te draaien om de wagen van het slot te halen, dat deed een klein knopje op mijn afstandbediening en dat scheelt een hoop energie. Toen ik eenmaal plaats had genomen deed ik met een ander klein knopje het raam open, gelukkig maar, want van die ouderwetse slinger werd je alleen maar moe. Ik plakte mijn navigator, nee niet van Tom maar van Garm.., de uitvinder er van, op mijn voorruit en stelde die in op het doeladres. Het ging geweldig. Ik kreeg meteen door dat ik de Laning in hoogvliet op moest, goh, een mirakel! Via Gorinchem tufte ik over Brabo’s wegen en toen ging het mis, hoe kan het ook anders, want ik heb altijd meneer Murphy op de achterbank. Ik heb een bepaald verkeersplein drie maal mogen aanschouwen en heb ook drie maal 26 kilometer over dezelfde weg gereden. Op het moment dat ik van nijd een praatpaal uit de grond wilde rukken besloot ik het nog eenmaal te proberen op ‘gevoel’ en heb dat mens met haar ‘herberekenen’ de mond gesnoerd. Na veel kijken, voelen en vooral gokken kwam ik uiteindelijk ter plekke, ik had er langer over gedaan dan een ritje Friesland, met files er bij. Maar dan heb je ook wat, zeker een verhaal om bij binnenkomst te vertellen. Toch lag het niet aan mij hoor, dat stomme verkeersplein was nog nieuw en mijn trutje op de voorruit kende dat plein nog niet, terwijl ik ze pas nog een opfrisbeurt had gegeven. In de avond ben ik terug gegaan, eerst nog even met mijn dingetje op de voorruit en later heb ik dat mens uitgezet en de Shadows laten spelen. Even een fris luchtje in de avonduren, rijdend over de Brabantse steppen, maar nee hoor, mijn raam ging niet meer open, het knopje gaf geen resultaat! Ik heb van nijd maar een paar peuken gerookt, als ik dan toch niet kan ventileren dan maar in plantaardige rook zitten, altijd beter dan niks. Thuis bleek ook mijn deur niet meer te werken met het knopje. Waar is die tijd van de boutenbakken met chromen bumpers en zwengels voor de ramen, voor elke deur een kruk en op de achterbank een kaart van Nederland met de Shadows op de radio, alles werkte in die tijd, zelfs in Brabant.

Jan Koopmans  

TERUG





Stichting Hoogvliet Digitaal
www.hoogvliet.org