Sto elgangstagnatie

Waterman, je zal het maar wezen! En ik ben dat dus, nou, geloof me, water en andere nattigheid hebben mijn hele leven een rol gespeeld. Het begon natuurlijk al met natte bedden, want wie heeft daar als klein kind nu niet in geslapen? Tja, luiers waren er wel, maar die waren zo lek als een mandje en die moesten ook nog elke keer worden schoon gekookt in de wastobbe of ketel, want die mooie met plasgoot bestond nog niet. Mijn vader had een BM-er, een mooie boot, die is gezonken want die was lek, weer water dus. Ook het dak van ons huis was regelmatig lek. Regenjassen, laarzen, paraplu’s en verzin het maar, ze waren bij mij altijd lek. Ik kocht een huis in Schiedam en ja hoor, als het buiten druppelde goot het binnen! Mijn boot op de camping in Doesburg bleef ik leeghozen en de caravan zelf had vier lekpunten waaronder permanent emmertjes hingen. Ik heb in Hoogvliet op de Koolvisweg gewoond, daar hebben we drie keer een waterval gehad door de wasmachine en een keer door een verstopte afvoerpijp. Later woonden we in het Gustaaf Gelderpad en daar hielden we de vijver niet vol met water want die was…., juist, lek! En nu wonen we zo’n 15 jaar op de Zuidzijdsedijk en ja hoor, de trend zet zich door. Het lavet op zolder was de eerste, een te kort afgezaagd pijpje en hoppa, water! Daarna drie keer de combiketel, lek, lek en nog eens lek. Schuurdak, ook al lek geweest, vijver, ja ook die bleef hier niet vol. En we hebben een hond gehad die lekte als een malijer, overal waar hij was geweest lag een plassie. Maar wat we nu hebben is pas echt drama; we kunnen niet meer naar de plee want in de kruipkelder gebeuren dingen die ik liever niet zie, maar volgens de grondtroepen, die deze klus gaan klaren, is het een zooitje daar. Het schijnt daar een doolhof te zijn van organische materialen die de weg kwijt zijn omdat er een rioolpijp… lekt. Op het moment dat ik dit schrijf is een deel van jootjes tuin omgeturnd tot een berg zand, modder en gebroken pijpen, het is een mirakel. Maar volgens de mensen van het bedrijf dat het gaat repareren komt het allemaal weer goed. Die zijn daar vast wel goed in hoor, die tossen er om wie het beste is. Ondertussen zit ik hier mijn plas in te houden want als ik het kwijt wil moet ik achterin de tuin een boom opzoeken en dat mag dan weer niet van mijn eega want onze bomen zijn allemaal heel bijzonder, zegt ze. Maar ach, morgen zal het beter gaan, morgen zitten we weer in onze partytent te genieten van het zomerweer en onze natte fonteindame, die staat te glimmen naast onze nostalgische lantarenpaal, al hoop ik dat het niet gaat regenen want zo’n tent is lek voor je het weet, zeker als je een waterman bent.  
O, ja, die vent bij dit stukkie op die foto ben ik, een nieuwe foto want mannen worden knapper als ze ouder worden, dus... (ik blijf hopen)