Leuteroloog

Als je om een hoekie piest of of je kunt geen koers meer houden dan is het tijd om naar de ‘leuteroloog’ te gaan. Ik kreeg netjes een verwijskaartje van mijn huisarts en vol goede moed en een zakje angst togen mijn jootje en ik naar een ziekenhuis in Rotterdam alwaar een deskundige naar mijn hele hebben en houwen ging kijken. Gelukkig was er een parkeergarage, helemaal nog nieuw, maar wel met veel toeters en bellen, als je mazzel hebt kom je er nog binnen ook met je auto. Je hebt een bankpasje of creditkaart nodig, want eerder gaan de slagbomen niet open. Slim als ik ben, volgens jootje jok ik nu, duwde ik mijn dingetje in het sleufje en een mirakel! De boom ging omhoog! Ik kreeg geen parkeerkaart, zoals stond aangegeven, maar dat hoefde niet, zo vertelde een andere gelukkige parkeerder. Ik had een afspraak, dus geen zorg, ik zou zo geholpen worden. Reeds na anderhalf uur kwam de dokter met een geheimzinnige grijns mijn naam oproepen. Ik zal niet zeggen wat hij allemaal heeft gedaan hoor, maar hij deed dingen die ik zelf niet in m’n hoofd zou halen! Met een geruststellende blik vertelde hij me dat het er wel goed uitziet maar dat hij volgende week even met een camera naar binnen gaat, voor de zekerheid. Ik ben me nu aan het voorbereiden want je moet er toch niet aan denken zeg, een camera in je dinges! Maar goed, ik zie of merk het wel, hopelijk lukken de opnamen meteen goed. Blij, maar ook zorgelijk, vanwege het aanstaande camerawerk, gingen we weer richting parkeergarage, waar onze trouwe schicht was blijven wachten. Vol enthousiasme stuurde ik het voertuig richting uitgang, simpel de pijlen volgen en vooral de bochten niet te klein nemen want voor je het weet hang je ergens tussen twee verdiepingen. Bij de uitgang gekomen duwde ik wederom vol trots mijn bankding weer in de sleuf. Een rood bord met een tekst die aangaf dat de transactie niet ging lukken, heb ik dat! Ik heb meer pasjes, dus geen nood. Maar nee hoor, het moest met het pasje waarmee ik was ingereden. Twee keer bellen met de beheerder, ik denk ergens in Limboland te horen aan de flinterzachte G. Na veel heen en weer geklets en vele 45 eurocenten per minuut later ging de boom omhoog. Maar ik had de auto elders geparkeerd inmiddels. Ik riep tegen mijn jootje dat ze in moest stappen en deed dat zelf ook. Nog net op het nippertje konden we onder de slagboom doorscheuren. Buiten gekomen hebben we eerst maar eens een peukje gerookt, jedums, wat is dat parkeren een crime in zo’n toeters en bellen garage. Waar is de tijd dat je gewoon bij de uitgang zo’n sacherijnige bewaker aantrof die zijn hand ophield? Volgende week moet ik er dus weer heen, maar als dat zo doorgaat kan ik ook maar beter een afspraak maken met een stressoloog.