Ontvlucht je emoties niet

We hebben vorige week tv gekeken! Echt, en we kregen hem zelf nog aan ook, zonder hulp van kind- of kleinmormel. We hebben een of ander programma gezien met aankomende artiesten, een soort talentenjacht maar dan met draaistoeltjes, hoe verzin je het. Tamelijk oneerbiedig om met de rug naar iemand te gaan zitten als ze juist voor jou komen zingen. Er zaten best goeie tussen trouwens, ze hadden zo wie zo een veel betere zangstem dan ik. Eentje zag ik al verliezen voor dat ze haar mond opendeed, die gooide andere dingen in de strijd, dingen waar je wel naar moet kijken maar niet aankomen! Ik zag een meiske op een harp, geweldig! Ik hou van harp, een goeie stem en ook nog van die combinatie. Maar ja, het programma was afgelopen en met behulp van twee leesbrillen, een gevecht om de afstandsbediening en veel ge-druk op die priegelknopjes kregen we een andere zender. Er draaide een programma over vermiste mensen. Een handjevol kinderen misten hun vader. Hij was spoorloos, niet te vinden en ook nog behoorlijk kwijt. Men had de man gevonden en via een beeldscherm konden zijn kids hem weer zien na vele jaren. Ik zag in de ogen van die kinderen de mengeling van blijdschap, verdriet en boosheid. De vader zelf zat ook heel erg met zijn gevlucht voor het verleden. Hij had de namen van zijn kinderen op zijn arm getatoeëerd, dus hij mistte ze behoorlijk. Via bemiddeling van de tv- zender kwam uiteindelijk de vader de studio in en een emotioneel weerzien volgde, voor de jongste kids was het zelfs de eerste maal dat ze hun vader zagen. Nu kunnen de kinderen weer trots zijn op hun vader, nu kan de vader weer gaan doen wat een vader hoort te zijn; vader wezen. Ik kreeg een rilling, ik ben nu eenmaal een emokoe die emoties voelt, proeft, versterkt, uitdraagt, ontvangt maar vooral gebruik om energie te krijgen of te geven. Ik dwaalde af naar mijn eigen vader zijn. Ik ben groter gegroeid zonder vader, ik heb slechts een paar jaar als kleuter mijn vader mogen kennen. Op mijn negende verjaardag vertrok mijn vader naar ‘zijn’ Heer en mijn broers en zusje en ik, moesten het met onze moeder doen. Ze heeft dat goed gedaan, maar ik ben geen moedertype en heb haar altijd gemogen maar vaak niet begrepen. Ik ben volgend jaar 65, waarvan ik 56 jaar zonder vader heb geleefd. Ik mis hem nog steeds. Alles wat ik heb gedaan in het leven, en dat is heel veel, had ik zo graag met hem willen delen, maar het mocht niet zo zijn. Na zo’n programma vraag je je dan af of je zelf wel een goeie vader bent geweest. Ik denk zelf van niet, ik was er wel om problemen op te lossen, soms hard op de plaats zetten, en ik was er als er iemand door het lint ging, maar was ik ook een vader als alles goed liep? Ik weet het niet. Wat ik wel heel duidelijk wil roepen is; mensen als je nog een vader hebt en wellicht ook nog een moeder, wees er verdomde zuinig op! En vaders; kijk eens in de ogen van je kids, wat zie je dan?