Week 41 | ||
eerdere columns: Weekblad Hoogvliet Maaspost Radio Overige |
Jeetje! Voor ik mijn best ga doen
om weer iets zinnigs of onzinnigs neer te ‘pennen’ eerst een
dienstmededeling. Ik schrijf nu volgens mij heel mijn leven al columns en
dat is best leuk werk, is doe het meestal als ik al het reguliere
krantenwerk klaar heb en zie het als een beloning om dan even mezelf te zijn
en lekker subjectief mijn woorden neer te kwakken op deze plek. Heel vaak
krijg ik daar reacties op, meestal per e-mail, maar sommigen gooien een
briefje in de brievenbus of bellen. Soms beantwoord ik die berichten ook
nog, maar heel vaak doe ik het niet omdat het er soms best veel zijn. En ik
heet al Jan, dus maak ik me er dit keer met een Jantje van Lijen af door
vanaf dit epistel iedereen hartelijk te bedanken voor de reacties! En ga er
vooral mee door want het is gewoon leuk ze te lezen, ook de minder
positieve. Gelukkig zijn de meesten positief, dus ik begin al aardig naast
mijn slippers te lopen, kuieren zeiden we vroeger. Mijn columns (stukjes)
zijn anders dan die van anderen, dat ben ik me bewust. Vaak hebben
columnisten het over wereldse zaken en gaan daar dan ook diepzinnig op door
en prakken er een stevige eigen mening in. Natuurlijk heb ik ook een pittige
eigen mening maar ik weiger deze te dicteren aan anderen. Iedereen heeft een
eigen mening en die moeten we natuurlijk respecteren, zelfs al heb ik
natuurlijk altijd gelijk! Ik ben van nature een heel bescheiden mens, als ik
maar gelijk krijg en als mensen maar tegen me opkijken en me op handen
dragen. Zoals u merkt, bescheidenheid hoort echt bij me! Het leuke van deze
laatste regels is dat ik er gegarandeerd weer reacties op ga krijgen, want
de ironie ontgaat sommigen dus die bestempelen me écht als arrogant.
Uitlokking heet dat, dat doen columnisten heel vaak, even een vos in het
hoenderhok duwen en je hebt de kippen aan het dansen zonder stok. Toch hou
ik er van om mensen aan het lachen te maken, al zal ik ook soms de tragiek
van het leven verkondigen of emoties, zoals vorige week, even de revue laten
passeren. Maar al met al hoop ik dingen te schrijven waarin mensen zich een
beetje herkennen. Ik schrijf vaak over mezelf of mijn gezin, gewoon een
soort Jan, Jans en de kinderen maar dan meer met Jan jo’s en de mormels,
en een kat hebben we niet, zelfs geen ‘je weet wel kater’. Een hond
hebben we ook al niet meer, gut wat mis ik die Foundlander in huis, het was
het enige wezen in huis die me écht begreep! Maar ja, misschien krijg ik
jootje ooit zover dat er weer zo’n ‘hondje’ komt. U ziet het al, ook
hier bij mij is soms moeders wil wet, toch maar goed dat ik boven de wet sta
he? (En nu maar hopen dat jootje deze week de column niet leest) En dan is
het nu tijd voor de column, maar… jedums, ik zie dat het A-viertje vol is,
nou, dan doe ik de column volgende week wel hoor, tot dan! |
Jan Koopmans |