Slaan?

Zoals u ongetwijfeld in deze krant zal lezen ben ik deze week nogal de hort op geweest. Dit keer was het een druk weekje waarin van alles gebeurde. En het mooiste was dat jootje ook zo nu en dan met me mee ging, dus ik moest me gedragen! Vorige week vrijdag gingen we naar de stoomboot de Rotterdam, die niet uit Spanje kwam, dus niks sinten en klazen. Het was het begin van het einde van een klupje gekken die jaar in jaar uit voor het goede doel de krankzinnigste dingen deden. Ik had het natuurlijk kunnen weten, waar Joop (van der Hor) verschijnt is het de rust die verdwijnt. Maar alles leek vredig toen we in het Lido aan boord van dit vermaarde bootje gingen lunchen. Aan een leuk tafeltje, samen met Kees en Rita en mijn jootje met Manny onze vriendin, genoten we van een heerlijke hap, brood met bloemetjes en daarop oude kaas en zalm, hoe kon het beter? Toch volgde er een incident dat vermoedelijk een ober van de Rotterdam nog lang zal bezighouden. Een keurige man kwam langszij bij onze tafel en wilde alvast wat lege glazen ophalen. Onze Manny zag echter zijn hand aan voor een aanval op haar smaakvolle zalm en gaf hem een tik waardoor deze arme ober bijna onder tafel vloog. Met een verbaast gezicht kroop deze man weer overeind en na enige uitleg werd de aanval van onze wrede vriendin in de kiem gesmoord. Zonder een ‘dank u wel’ van de ober, wat ik doorgaans gewend ben, vertrok hij weer naar zijn veilige plek elders op het schip. We hebben van deze mooie uitnodiging, die we hadden gekregen van onze Joop, meteen ook  maar gebruik gemaakt om eens even op het schip, waar ik jaren geleden op werkte als geluidsman, rond te snuffelen. Raar dat je dan veel nog herkent en dat alles nog was zoals het was, eigenaardig dat het schip niet ouder lijkt te zijn maar dat je dat zelf wel bent. Later die dag zijn we verder feest gaan vieren, met onze Lee Towers en Riem van de Blue Diamonds, een mooie gebeurtenis waar de lach en traan elkaar tegenkwamen om samen kleur aan de mens te geven. Het afgelopen weekend was een weekend waarin goede doelen elkaar troffen en emoties bij velen verweven werden met herinneringen, hoop en vreugde, met ‘You'll never walk alone’ schudde onze Lee Towers niet alleen de conussen van de luidsprekers los maar ook sommige mensen, soms mensen die dachten alleen te zijn, maar nu weten ze dat ze dat nooit zijn. Soms kijkt het verleden met je mee, vergeet dat nooit!