Mobi el schilderij

Ik hoop dat u onze krant goed kunt lezen tussen de mistbanken door. Wat een weer weer he? Gelukkig is de sint veilig aangekomen zonder salto mortale achterwaarts met schroef op de loopplank van zijn stoomschip. Ik zag overigens ook zwarte pieten met vingerkramp, zielig wel eigenlijk. Ze oefenden hun vingers op een klein doosje met een lichtgevend venstertje en het leek net of ze letters schreven, maar dat zal toch wel niet? Ik hoop in februari 65 te worden en heel mijn leven waarschuwden mensen elkaar voor het ‘gele gevaar’. Ik weet inmiddels beter, het grote gevaar zit in die nu nog kleine kastjes met lettertjes en allerlei bewegende frutsels en munzels, ook wel Iphone en gsm, mobieltje en weet ik veel genaamd. De eerste mobiele telefoons waren groot, ik heb zelf nog met een joekel van autotelefoon gesleurd toen ik nog een echt beroep uitoefende. Maar ze werden al snel steeds kleiner en kleiner, op het laatst kon je met één vinger het hele alfabet tikken. Het mobieltje kon je zowat in je shagdoos meenemen zonder dat het hinderde bij het draaien van een peuk (komen vast weer mails over). Maar inmiddels is dat weer anders geworden, voor de verwende consument, die blindelings de fabrikanten achterna loopt, is nu weer iets anders populair. Steeds vaker zie je mensen lopen met een heel schilderij onder de arm! Een lomp frame, gelijkend op een lijst van een Rembrandt, met daar tussen een plastic scherm waarop men van alles kan zien en vinden. Men noemt het ook wel een ‘tablet’, zoiets als een paracetamolletje maar dan anders. Men vingert zich wezenloos op dat glimding en men kan, hoe kan het anders, niet meer zonder. Ze spelen spelletjes door met hun vingers over het gladde oppervlak te glijden of drukken ineens op een plekje waardoor er een spontaan geluid op stijgt dat de gebruiker in extase brengt. Je bent er mooi klaar mee! Maar ja, het is een tijdsbeeld waar je niet omheen kunt, vroeger ging je naar een feestje of gezellig op visite, nu kun je digitaal barbecueën en op de borrel komen, je kunt op tien plaatsen tegelijk een verjaardag vieren en oma in het bejaardenpakhuis een bloemetje laten bezorgen zonder daar zelf helemaal heen te moeten. Ja ik weet het, ooit gingen de boeren in protest toen de eerste stoomtrein door hun weiland scheurde, met een snelheid van wel 30 kilometers per uur. Ik ben niet achterlijk, ik weet ook wel dat de wereld zich ontwikkelt, sterker nog, ik kan zelfs redelijk voorspellen wat er nog meer gaat komen, maar soms heb ik mijn twijfels… Soms denk ik met weemoed terug aan die ouwe T65 telefoon en die krakende radio met ingebouwde grammofoonspeler en dat enkeltje voor de tram van 25 cent voor heel het traject. Maar één ding is er nooit veranderd; de armoe! Denk daar eens aan tijdens de komende feestdagen, er zijn zat mensen die geen schilderij kunnen kopen, zelfs geen kleintje…