Onbegrijpelijk

Goh, wat leuk, ik kreeg bergen mails naar aanleiding van mijn vorige column, en dat terwijl ik het toen net even ‘niet had’. Ik had weinig fut, was moe, uit m’n hum, pokkenbui, zag het niet zitten en had ook nog eens geen zin om een column te maken. Maar kennelijk lukt me het soms ook nog om dan lezers te boeien, gut, wat ben ik toch goed he? Maar alle gekheid op een stokje, of steetje, wat u wilt, ook ik heb wel eens minder inspiratie hoor, ben nu eenmaal geen Simon Garmiggelt, die jarenlang de naweeën kreeg van het woord ‘epibreren’, dat hij ooit lanceerde. Anderzijds was hij mij niet, want ik stoom op naar de duizend columns en hij heeft de honderd nooit mogen halen. Maar daar gaat het natuurlijk ook niet om, niet het aantal telt maar de inhoud. Ik zit ondertussen niet meer op mijn oude werkplek, ik ben verkast naar de keuken, een gezamenlijk idee van mij en jootje, maar ook, zoals dat hoort, van jootje en mij. Na zes jaar in de woonkamer te hebben gezeten met de computers en alle rotzooi aan randapparatuur,  memoblaadjes, pennen, freubeltjes, vergrootglas (voor de kleine lettertjes), leesbrillen, shagdoos, aanstekers, kladblokken, muizen met en zonder staartje en allerhande troep die een verstrooide schrijvert maar kan maken, zit ik nu in de keuken! Een uitgekiende plek want daar zit ik niemand in de weg en de woonkamer knapt er van op. De woonkamer is nu volledig op de schop, de muren zijn kaal, het plafond moet nog ‘ontrookt’ worden en overal staan dozen en troep. Gelukkig is jootje, ook wel Jolanda genoemd, een bezig bijtje en ze sjouwt heel de dag met de meest gevaarlijke werktuigen door het huis. Boorhamer, plamuurmes, verfspuit, behangrollen, hamer, beitels, boormachines, het maakt niet uit, ze is van alle markten thuis, zelfs de weekmarkt. En ik? Ja, natuurlijk doe ik ook van alles hoor, ik adviseer, wijs aan, geeft belangrijke tips en zorg er voor dat jootje zo nu en dan pauze neemt, ik maak dan helemaal zelf koffie, voor haar en mezelf! U ziet, niets is me teveel. Maar het gaat best heel mooi worden, straks als de keuken klaar is zit ik er fraai bij, alleen moet ik wel helemaal opstaan om bij de koffiemaker te komen en ook de koelkast haal ik niet vanaf mijn stoel, daar moeten we iets op vinden, want elke keer opstaan of jootje roepen is ook zo vervelend. Zo, nu heeft u vast alle vooroordelen over mij wel compleet? ‘Die Koopmans doet geen reet’, zal er wel een van zijn. En het klopt, wat ik allemaal doe zie je niet, dat merken anderen alleen maar, ik bouw geen opvallende flatgebouwen of stambeelden, ik behoor tot de ‘schrijnwerkers’ die pas lieten merken wat ze deden als ze er mee stopten. Nee, ik stop nog niet hoor, als ik dat doe, doe ik het stiekem, dan merkt u het niet. Jedums, alweer zo’n column die nergens over gaat, maar toch fijn dat u hem leest en ook begrijpt.