Kattebak
 

In je leven vallen er vaak veel dingen weg, al komen er natuurlijk ook telkens weer veel bij. Zo ontviel ons vorige week Whitney Houston, een zangeres die met haar stem emoties losweekte van het harde bestaan. Triest, maar zo gaat het vaker in het toch wel harde artiestenbestaan. Anderzijds blijven haar nummers ons bij en krijgen zelfs nog wat meer glans. Ja, en toen kwam er een lawine en verdween een prins er onder. Wereldnieuws ook, want al is prins Johan Friso geen kroonprins of opvolger, hij is wel een van de ‘Oranjes’. Net als bij Whitney zijn er ook verschillende meningen over hem, de een koestert Oranje, de ander heeft er niks mee. Ik hou wel van het Koningshuis, het is een soort bindende factor, het maakt ons volk tot wat het hoort te zijn; een één voor allen en allen voor één. Ooit, in een oorlog, die ik gelukkig net niet meemaakte, hield het Koningshuis het volk bijeen en gaf de soldaten en verzetsstrijders de energie om door te gaan met knokken voor de vrijheid. Denk maar eens aan die mooie films die er over gemaakt zijn, zoals bijvoorbeeld ‘Soldaat van Oranje’. Zou men zonder Koningshuis knokken voor Rutte, Wilders, Cohen of nog erger? Grappig genoeg zie je de mensen die keihard roepen dat het Koningshuis opvreters zijn, die geen enkel nut hebben, wel in stadions hun ‘Oranje’ aanmoedigen en hopen dat de nog dikker betaalde voetballers een doelpuntje scoren. Beetje hypocriet mag je dat wel noemen toch? Maar ja, soms is het leven gewoon een beetje vreemd, net als Rivella, maar wel lekker. Kijk nou eens naar carnaval, de roomse kerken lopen leeg, er komt geen kip, zelfs geen geplukte, maar carnavallen doen ze wel massaal, raar volk die roomsen. Maar ja, wat is er nog echt? Een eerste steen is vaak de zesmiljoenste en vorige week werd de 32ste eerste paal geslagen in Hoogvliet voor een Campus, moet kunnen toch? ‘Hier en daar valt een buitje’, je hoort het weermannen- en vrouwen zo vaak zeggen. Ze jokken want ze vallen altijd hier! Ik ken mensen die al voor de vierde keer de belofte doen hun partner ‘eeuwig trouw’ te blijven, dat gaat wat kosten zeg. Relativeren, ja ja, je moet het wel maar soms schiet je er bij in de lach. All You Need is Love zongen de Beatles ooit, dat klopt wel, dat is wat de wereld hard nodig heeft want op dit moment glijden we knoerhard af naar het niveau bagger, waar men elkaar niet meer wil begrijpen of ondersteunen maar slechts ‘hakken’ wil zetten. Maar ja, ook dat hoort er bij. Gelukkig bevinden mijn jootje en ik zich in een sfeer- levensstijl, waar respect, vertrouwen, begrip en liefde nog heel belangrijk zijn, zelfs al tikken we elkaar in die wereld ook wel eens op de vingers. Wat een treurnis deze column he? Maar kijk er eens doorheen, ik had ook liever een wild en heet verhaal geschreven, maar ja, ik moet netjes blijven he, anders gaat de krant in de kattenbak.