Senseo
Elke week een column, elke
week aan mijn duim sabbelen, soms lijkt het wel traditie, soms sleur.
Toch is het elke week weer leuk om in de krant je kop te zien, mijn
kleinkids liggen in de gang bij de brievenbus opa al op te zoeken. Nee, niet
dat mijn kop nou zo markant is, het is maar een krijgertje, mijn moeder had
er toevallig nog een over en die zette ze op mij. Maar ja, na al die
columns, het zijn er ongeveer 900 in de kranten, inclusief die waar ik
honderd jaar geleden voor schreef, een aantal van pakweg 20 op de radio en
een tiental voor anderen, zoals clubs en verenigingen, dus ik zit tegen de
duizend epistels aan. En dan komt er een moment dat je niet meer weet waar
je het over moet hebben en dat is nu, want ik weet niks!
Maar ja, ik geef niet op, want opgeven doe ik zelden of nooit. Ik kom nog
uit een leven en beroep waar opgeven catastrofaal was, dus doorgaan is mijn
motto. Maar ja, waar moet je het dan over hebben, u verwacht als lezer
natuurlijk weer iets leesbaars van me. Ik zou u kunnen vertellen dat we na
tien jaar Senseo koffie weer terug zijn gegaan op een ‘normale’
koffiezetter, die tevens bonen maalt, omdat dat goedkoper is, maar die
hebben we na een dag of twee alweer in de hoek gegooid omdat het in
vergelijking met Senseo net uilenzeik is, maar wat kan u dat schelen? Ook
kan ik vertellen dat onze jongste zoon vandaag, voor u gisteren, zijn
autorijbewijs heeft gehaald, maar ook daar zult u de blommetjes niet voor
buiten zetten. Dat ik samen met mijn jootje een afdruiprekje van Zweedse
komaf met een imbussleuteltje binnen vijf uren in elkaar heb gezet zal u
eveneens worst wezen. En dat mijn jootje in minirokje de partytent in elkaar
zette en dat ik daar natuurlijk foto’s van maakte, kan u ook vast niet
bekoren. Tja, waar kan ik het dan over hebben?
Gelukkig komt de zomer er aan, tenminste dat hopen we, want ik wil wel eens
zon zien en die partytent, waar we er inmiddels al twee van hebben, gaan
gebruiken. O, ja, er is wel wereldnieuws! Ik heb in mijn kantoor-keuken
nieuw behang gekregen, een soort stal-muurstenen, net echt en ik voel me
helemaal agrariër nu. Nu nog een paar paarden of koeien en ik zit op rozen,
hoewel, die prikken weer en dat is niet fijn. Maar ach, dan maar geen
column, ik weet gewoon niks. Soms zijn dingen niet mogelijk, daar zal ik aan
moeten geloven. Wel zie ik soms dat onmogelijke dingen elders wel mogelijk
zijn. Nederland heeft tot september nodig om verkiezingen te organiseren, de
Grieken kunnen dat in vier weken regelen, zouden die Grieken dan toch
slimmer zijn? Ach welnee, in Nederland denken we gewoon langer na, nee niet
beter, ik zei langer! Ik beloof u dat ik volgende week weer een column maak
voor u, tot dan!
|