Landjepik

Het is overal het zelfde, heeft men een tuin dan probeert men er een stukje van de buren bij te jatten, dorpen gaan vaak over de grenzen en naar oorlogen vecht men nog een poosje door om een stukje land. Boeren ‘vertimmeren’ zich soms met hun piketpaaltjes en smokkelen er zo een snipper weiland bij. Zo ging het heel lang geleden ook met een nederzetting aan de Rotte, een slootje dat aftakte van de Maas, een niets voorstellend dorpje dat leefde van de handel in biezen, wat prularia en levensbehoeften die voorhanden waren. Dorpen er omheen hadden ook een eigen leefwijze en ook zij waren goed in bepaalde dingen. De een in het bouwen van bootjes, de ander in het stoken van drank en weer anderen zaten in de koopvaardij of bouwden grotere schepen. Soms was visserij de belangrijkste inkomstenbron. Net als die boer wilden de mensen van die nederzetting meer grond dan ze hadden en stalen wat af van de dorpen om hen heen. Ze pikten meteen de kennis en faciliteiten mee die die dorpen hadden en zo groeiden ze wat groter. Later namen ze zelfs hele dorpen in beslag, Overschie, Delfshaven, Hoogvliet, Hoek van Holland, Hilgersberg en nog veel meer. Ze zetten toen een groot bord neer bij in- en uitvalswegen met het opschrift: Rotterdam. Het werd een grote centralisatie van de omgeving, elke burgermeester werd overbodig en alles werd vanaf één plaats geprobeerd te besturen. Maar dat lukte maar niet, wel kwamen er veel centen binnen uit al die gepikte dorpen, maar die eigengereide ‘boeren’ besturen werd wat moeilijk voor die ‘ouwe rotten’. Dus kregen al die dorpen weer een eigen bestuur, waren ze er tenminste van af, decentralisatie dus. Ze noemden ze ‘deelgemeenten’ en het mooie was dat ze een bestuurszorg minder hadden maar nog steeds de opbrengst van die dorpen binnen kregen. Als haviken keken ze om zich heen en elk dorp dat het net even wat moeilijker had werd ingenomen, het laatste wapenfeit was Rozenburg. Inmiddels is Rotterdam zelf een deelgemeente geworden, want de Coolsingel ligt in de ‘deelgemeente centrum’ dus waar die nederzetting is gebleven mag Erasmus weten, maar ja, die nam na een paar jaar al de vlucht met de woorden; ‘hier kom ik nooit meer’. En ja hoor, het buskruit werd opnieuw uitgevonden door ‘bestuurders’van de voormalige nederzetting; ze gaan maar weer eens centraliseren… uh, daar was het toch mee begonnen en werkte niet? Laten u en ik, de dorpelingen die graag hun kleur houden, hier eens heel goed over nadenken als meneer De Rotte met een referendum op de proppen komt. Ik ben een echte Friese Hoogvlieter, dat wil ik graag zo houden.