Touwtje en zakkie

Wat is het tegenwoordig toch gemakkelijk gemaakt om verpakkingen te openen, je krijgt er echt zo’n warm gevoel van! Ik kocht laatst een pakje desinfecterende doekjes, altijd goed als je dingen goed schoon wil maken toch? Keurig verpakt in een soort plastic zakje. Het opschrift vermeld dat het een her sluitbare opening heeft, geweldig! Alleen, waar was de opening, dat stond er niet op. Aan alle kanten heb ik gefriemeld en gefrutseld maar nee hoor, het zakkie ging nergens open. Gelukkig kwam mijn jootje voorbij en die griste het uit mijn handen en trok ‘even’ de sticker er af en ja hoor, de ontsmettende geur steeg je tegemoet, de opening was open. Was het nou zo moeilijk om op die sticker het woordje ‘openen’ te zetten? Gelukkig is jootje een vrouw, dus gewend aan onlogisch denken, anders had het nooit open gegaan. Het is echt kommer en kwel met verpakkingen, zelfs een verpakking vleeswaren scheurt alle kanten op als je aan het lipje ‘hier openen’ trekt. Laatst had in een emmertje vleessalade, een leuk dekseltje, maar waar zit het lippie nou? Geen nood, ik zette alle logica in en probeerde zelfs als vrouw te denken, maar nee hoor, het kreng wilde niet open. Uiteindelijk kreeg ik het toch voor elkaar, alleen was het wat lastig om de inhoud van de vloer te schrapen, maar ach, wie daar op let is een kniesoor. Thee drink ik niet zo vaak, ik ben een echte koffieleut, maar soms wil ik ook wel eens ‘gezond’ doen en net als vroeger de zielknijpers deden, thee drinken. Je hebt van die leuke doosjes, daarin zitten zakjes en daar weer in zit een zakje, hoe verzinnen ze het, twee zakken in één doosje! Als je het goed doet hou je een filterzakje over met thee er in en een touwtje met een labeltje. Doe je het niet goed dan sta je met een gescheurde zak en een draadje een beetje lullig naar het kopje te kijken. Inmiddels heb ik het een beetje door, je moet gewoon het zakje scheuren en de thee in een zeefje gooien en dan heet water er op, geloof me, je krijgt een heerlijke aromatische kop vol geurende vloeistof. Ik kreeg laatst een doos ‘bedankt chocolaatjes’, maar dan in het buitenlands. Keurig in cadeaupapier, dat even verwijderd, dan de doos open pulken met je nagels, vervolgens het cellofaan wegnemen, dan een chocolaatje pakken en de verpakking er af halen, en eindelijk kun je met de mond vol en sabbelend, met je handen vol verpakkingsmateriaal naar de prullenbak kachelen. Het zal allemaal wel goed bedoeld zijn hoor, maar soms heb ik wel eens heimwee naar de tijd dat je een brood bij de bakker nog mee kreeg in een omslagvelletje en een puntzak patat nog écht een zak patat was, zonder plastic vorkje met een dikke klodder mayonaise, dat waren nog eens tijden! Maar ja, ik heb er nu wel even de zakken van vol, ik koop alleen nog dingen die zonder hulp van vrouwen open kunnen.