nummer 190
Wie wil mijn planten water geven?


De buren zijn op vakantie, mijn broer is op vakantie, mijn baas is op vakantie en zelf ben ik ook op vakantie. Als je rond deze tijd bij mij in de straat kijk zie je nog maar de helft van het aantal auto's staan. Logisch want iedereen heeft een tweede auto. Je ziet aan de achterkant van de blikken thuisblijvers ook geen trekhaak. Die zit namelijk onder auto nummer 1 en die is weer met de hele familie en de sleurhut erachter op weg naar Verweggiestan. Inbrekers weten dat ook en breken daarom alleen nog maar in bij huizen waar een auto voor de deur staat zonder trekhaak. Daarom heb ik op mijn tweede autootje speciaal zo'n ding laten monteren in de hoop dat de ettertjes van mijn spulletjes afblijven. Mochten ze er niet intrappen en toch het huis proberen in te komen dan wacht hen een grote verrassing. Mijn huis is een soort van filmset van 'Home Alone 3' geworden. Wie de garagedeur probeert open te breken krijgt een emmer urine en poep over zich heen. Het stinkende spul staat scherp opgesteld zodat bij het minste geringste de emmer omkiepert en over de ongenode gasten heen valt. Ik weet van mijn vroegere buurman dat het werkt want die wilde tijdens een eerdere vakantie wat tuingereedschap lenen. Zelfs de uit Frankrijk langs de weg geplukte lavendel kon de man niet waarderen omdat hij mij verdacht van boos opzet. Wie het WC raampje probeert open te breken om zo met het hoofd eerst naar binnen te komen, wacht ook een aardige verrassing. Als je namelijk je handen op de rand van de toiletbril plaatst om langzaam als een slangenmens naar binnen te geraken blijkt deze onder een behoorlijke voltage te staan. Je moet het vernuftige inbrekersvalletje wel na terugkomst uit Italië uitzetten want anders kan het gebeuren dat de brandweer moet uitrukken om de brand in de na drie weken weer behoorlijk behaarde bikinilijn van je echtgenote te blussen. Ook via de schoorsteen komen ze er bij mij niet meer in. De laatste die dat heeft geprobeerd was Zwarte Piet. De verdacht veel op (alweer) de buurman lijkende cadeautjesbrenger donderde met wild geraas van het dak omdat ik de schoorsteen voor het naderende vertrek naar Oostenrijk had ingesmeerd met groene zeep. Omdat ik geen doden op mijn geweten wil hebben had ik in de tuin de clickobak met geopende deksel neergezet. Ondanks de groene zeep duurde het echter nog twee weken voordat de buurman zoveel in gewicht en omvang was afgevallen dat hij uit de bak bevrijd kon worden. Via de tuindeur moet je als inbreker bij mij al helemaal niet proberen binnen te komen. Niet dat de deurknop onder stroom staat of zo maar het is de tuin zelf die levensgevaarlijk is voor onbevoegden. Wij laten namelijk altijd ons Pluisje thuis. Het hondje is zo gehecht aan zijn eigen omgeving dat we ons de kosten van een asiel kunnen besparen. In de auto, meestal ergens bij Parijs, kijken mijn vrouw en ik elkaar dan vragend aan. 'Heb jij eten neergezet schat voor ons lieve Dobbermannetje?' vraag ik haar dan. En elke keer weer schud ze dan haar hoofd van nee; 'ik dacht dat jij….' Ik probeer dan nog wel de buurman te bereiken om hem te vragen iets lekkers voor Pluisje neer te zetten maar krijg dan meestal geen gehoor. Weet ik veel dat de man dan al uren met zijn vingers vast zit in de brievenbus omdat ik daar een mollenklem tegen inbrekers heb geplaatst. 'Ik wilde de krant uit de bus vissen omdat anders inbrekers wel eens zouden kunnen denken dat een half eruit stekende krant zou kunnen betekenen dat de bewoners op vakantie zijn' zo liet de aardige buurman mij later vanuit het ziekenhuis weten. Zijn drie vingers hebben we nooit meer terug gevonden. Pluisje heeft nog wel mee gezocht, maar het is niet zo'n beste speurhond he, zeker niet als het beestje zo'n honger heeft. Het dier likt bij wijze van spreken de vingers af bij een flinke maaltijd. Nee, als een inbreker ooit bij mij inbreekt is er nog maar één ding waar hij dan aan denkt en dat is uitbreken en wel zo vlug mogelijk. Ik heb nu nog maar één probleem: is er iemand die de plantjes tijdens mijn vakantie water wil geven?

Joop van der Hor