'Effe lunchen' Met die woorden sluit de caissière in een reclamespotje de kassa resoluut voor de neus van de verbaasde klant die daarvoor lange tijd in de rij stond om geholpen te worden. Een treffend voorbeeld van minachting voor de consument die je toch eigenlijk niet voor mogelijk houdt. Helaas! We maken het allemaal mee; de boertige houding van de ober op het terrasje, de onverstaanbaar sprekende kauwgum kauwende secretaresse, de met de handen in de zakken surveillerende politieagent en de onbeschofte buschauffeur die ruw ver voorbij de bushalte stopt zonder excuus te maken. Goed personeel is moeilijk te krijgen. Wat is er loos vandaag de dag met mensen die een baan hebben aanvaard in een dienstverlenende sector maar totaal geen inlevingsgevoel hebben om ook maar een beetje dienstverlenend en servicegericht te zijn? Ik wil niet alle horeca en winkelpersoneel over dezelfde kam scheren maar het is over het algemeen toch heel slecht gesteld met de klantvriendelijkheid. Het Rotterdamse Stadhuisplein gaat meer en meer lijken op de Ramblas in Barcelona. En dan doel ik niet op de gezelligheid maar op de onbeschoftheid van de gemiddelde ober. Zelfs de prijzen van een schraal glaasje bier is er sinds de invoering van de euro nu net zo duur als in Barcelona. De hautaine houding van de hooghartige Catalaanse ober wil je vanwege het vakantiegevoel en het gratis Spaanse zonnetje nog wel accepteren maar de grauw en snauw die je op het Rotterdamse terras naar je hoofd geslingerd krijgt pik ik niet! Wat ik daar aan doe? Heel eenvoudig, ik kom er gewoon niet meer! Ik laat me niet langer als een hond behandelen om daarna ook nog eens 2.75 euro te betalen voor een te klein glaasje bier. Door deze houding kom ik nu op nog maar weinig plaatsen want in de omgeving van de Oude Haven en zelfs op het terras van de gemiddelde strandtent in Kijkduin of Hoek van Holland is het al niet beter gesteld met het personeel. Ze serveren niet maar pleuren ongeïnteresseerd je peperdure consumptie met een plof op de altijd wiebelende en vaak vuile plastic tafel. Het duurt vaak een tiental minuten voordat de bestelling wordt opgenomen, nog eens 10 minuten voordat het gebracht wordt en nog eens 10 minuten voordat ze willen zien dat je wenst af te rekenen. Tel daarna nog eens tien minuten erbij voordat ze het wisselgeld komen brengen en je doet er 40 minuten over om 'vlug' even één biertje te pakken. Wat is er loos? Ik weet het niet, maar ik weet wel wat er loos is bij Loos! Loos is een trendy Grand café nabij de Veerhaven in hartje Rotterdam waar ik vroeger met enige regelmaat kwam. Inderdaad voltooid verleden tijd want sinds vorige week zet ik er van mijn leven geen stap meer binnen. Op een werkelijk schofterige wijze werd het gezelschap waarin ik mij bevond behandeld. Vrolijk stepten en fietsten wij, de New York steppers, vanuit Spijkenisse naar Rotterdam. Getroffen door een rammelend gevoel in de maag in combinatie met een enorme hang naar cafeïne besloten we een kopje koffie bij Loos te gaan drinken. Nu moet ik toegeven dat wij nu niet het meest fraaie etalagemateriaal vormen in korte broek en kanariegele Goed Doel jack. Dat liet de ober ons dan ook heel duidelijk weten. Met een gezicht dat op extreem ongeïnteresseerd stond nam de man met onverhulde tegenzin onze bestelling op. De toch al kleine kopjes waren tot net even boven de helft gevuld. Ik dacht nog 'handig van die man, kan hij niet morsen'. Maar bij het afrekenen moesten we toch gewoon voor de volle pond betalen. De man keek met een blik van totale walging naar de twee blauwe driepersoonsteps waarmee we aan waren gekomen. Op zich een bijzondere ervaring want tot op die dag waren we overal waar we kwamen met enthousiasme ontvangen, behalve dan door die ene vrachtwagenchauffeur die ons diezelfde ochtend nog dood had geprobeerd te rijden. Het werd pas echt leuk toen onze stepper Huib met een bakje patat terug kwam en dit ging opeten aan het tafeltje buiten in het zonnetje. De ober schudde bij het naar buiten komen de lange haren als een getergde leeuw om vervolgens grommend uit te halen. Het patatje moest elders opgegeten worden. Daar had de man ook wel gelijk in maar het was de manier waarop hij het zei. Zo enorm bagatelliserend en zo verschrikkelijk badinerend, met andere woorden ronduit kleinerend. Ook alle anderen moesten maar direct van het terras vertrekken want ook het van thuis meegenomen Hollandse boterhammetje met kaas mocht niet. De man dreigde zelfs om ons met behulp van anderen te laten verwijderen. We hebben lichtelijk provocerend het Haagse bakje koffie opgedronken, onze boterham opgegeten en 16 maal apart afgerekend met handenvol kleine en nu ook letterlijke pestmuntjes. Het is goed loos bij Loos en de Nederlandse horeca!
Joop van der Hor |