Vorig jaar werd ik genomineerd voor de titel 'Rotterdammer van het jaar'. In de eindstrijd moest ik het afleggen tegen Sander de Kramer. De eindredacteur van de Straatkrant had vele honderden stemmen meer dan ik weten te krijgen. Hij beschikte over een groot nationaal netwerk. Tot zelfs uit de regio Arnhem hadden mensen op hem gestemd. Natuurlijk toonde ik mij een sportief verliezer en feliciteerde Sander van harte met zijn verdiende overwinning. Ik troostte mijzelf door tevreden te zijn met het feit dat ik een nominatie had gekregen en naar zeggen 3100 stemmen. Als tweede na De Kramer en voor oprichtster van de stichting Meld Geweld Jacqueline de Jong, keerde ik trots met de oorkonde onder de arm terug naar huis. Het warme applaus van de aanwezigen in de Rotterdamse Doelen klonk nog lang na in mijn oren. Mijn mooiste prijs moest ik toen nog krijgen, een met tientallen vrienden en dierbare bekenden gevuld gebouw Flamingo. Die surpriseparty overdonderde mij enorm en vervulde mij van geluk en tevredenheid. Ik had niet gewonnen maar toch zeker ook niet verloren! Daags na de verkiezing werd beweerd dat de organisatie van de verkiezing van de 'Rotterdammer van het jaar' doorgestoken kaart was. Dat het oneerlijk was omdat een instituut als de Straat Magazine (voorheen de Straatkrant) over een veel groter netwerk beschikt en dat ze de stemmen van over het hele land hadden weten binnen te halen. Ik vond het allemaal prima zo. De beste had gewoon gewonnen en de één na beste was tweede geworden, allemaal heel logisch en volgens mij ook heel eerlijk! Vorige week werd Koos Meijer tot de nieuwe 'Rotterdammer van het jaar 2002' gekroond. Op de populaire vrijwilliger uit Pendrecht werden bijna 2000 stemmen uitgebracht. En ja dan denk je toch heel even onwillekeurig terug naar het jaar ervoor toen schrijver dezes met 1100 stemmen meer tweede werd. Maar goed zo gaat het in het leven. Het ene jaar wordt Ajax kampioen met 1 punt verschil op de beste club van Nederland en het jaar erop wordt Feijenoord kampioen met 5 punten verschil op de nummer 2. Het maakt niet uit hoeveel punten de één na beste heeft want er is er maar ééntje die de allerbeste is en dat blijft toch de nummer 1. Dat voelden de aanhangers van wijlen Pim Fortuyn ook aan en dus overstemden ze de bekendmaking van Koos Meijer als de enige echte numero uno met boegeroep en hele lelijke scheldwoorden en verwensingen die bij het uitkomen ervan een hele zaal van de Daniël den Hoedkliniek met gemak zou kunnen vullen met nieuwe patiënten. Fortuynisten blijken slechte verliezers te zijn. Boos, nee woedend waren ze dat niet Pim maar Koos de prachtige door Cor Kraat gemaakte trofee uitgereikt kreeg. Maar van doorgestoken kaart is geen sprake. Men had gedacht en verwacht dat de genomineerde Pim Fortuyn wel als overwinnaar uit de stembus zou komen. Jammer voor de broers van Pim die overigens het verlies wél sportief en waardig wisten te dragen. Zij feliciteerden Koos Meijer als eersten en gaven daarmee aan dat fatsoen het altijd wint van pure schofterigheid.
Op Fortuyn werden slechts 700 stemmen uitgebracht. Triest dat je zo gauw vergeten bent! Ben ik met mijn 3100 stemmen nu populairder dan wijlen Pim? Ik heb er eerlijk gezegd wel even over nagedacht. Wilde zelfs een eigen partij oprichten, de LPJ, de Lijst Popie Jopie. Dat tijdelijke gevoel van glorie was echter snel voorbij. Joop van der Hor
(opmerking Jan: Joop Joop, ik schater weer eens) |