Vorige week heeft u mijn laatste vooroorlogse column kunnen lezen of wellicht heeft u er door het graven en metselen van een schuilkelder in de eigen achtertuin en het hamsteren van voedsel, water en medicijnen geen tijd voor gehad. U bent misschien net zoals ik bezig met de oorlog in Irak. Irak, de bakermat van de hedendaagse beschaving. Babylon, Messopothanië, het land van de Tigris en de Eufraat. En wie minder historisch besef heeft kent de hoofdstad wel van het witte doek want in bijna elke tekenfilm van Walt Disney speelde Bagdad met zijn prachtige paleizen en gouden koepels en minaretten een hoofdrol. Misschien draaien er over tien jaar wel films in de bioscoop met als titel 'Ali Baba Bush en zijn 400.000 rovers' of 'Wie zijn kont verbrand moet op de Blair-en zitten'. Maar het kan natuurlijk ook een driedelig helden epos zijn over de heroïsche heldendaden van de bevrijders van Bagdad die het onderdrukte Irakese volk hebben verlost van de tirannieke en boosaardige Sadam Hoessein en zijn bloeddorstige zonen. Maar misschien is er in plaats van het witte doek alleen nog maar een zwart gat Is er geen bioscoop meer en zelfs geen aardbol of slechts een onleefbare planeet waarover een gif groene en mosterdgele waas hangt die alle leven onmogelijk maakt. Ik zit deze dagen met een niet begrijpende blik naar de televisiebeelden te staren. Ik begrijp het werkelijk niet meer. Waar gaat deze oorlog om? Om de bevrijding van een volk in Verweggistan? Om het ten val brengen van een akelig slecht regiem? Of gewoon om ordinaire economische belangen en het vloeibare zwarte goud? Ik ben afgelopen week opgebleven om de toespraak van de President van de Verenigde Staten op televisie aan te horen. George W Bush liet onomwonden weten schijt te hebben aan internationale afspraken en VN-resoluties. Hij blikte vol minachtig mijn huiskamer in en zijn gevaarlijk priemende oogjes keken mij 's nachts om twee uur venijnig aan. Ik voelde mij angstig worden, ja bang! Ik zag zijn gezicht plotseling donkerder worden. Bush kreeg een grote zwarte snor en begon ineens Arabisch te spreken. Ik was en ben verward. Is er nog wel verschil tussen Bush en Hoessein? Wie is de held en wie de schoft? Ik heb helemaal niets met Hoessein en zijn regiem. Ik weet dat het een enorme dictator is die zijn volk op een verschrikkelijke wijze onderdrukt. Natuurlijk moet deze barbaar naar de eeuwige rijstvelden worden gestuurd maar of het moet op de manier waarop het nu gebeurt, daar heb ik zo mijn twijfels over. De wereld is aan het splijten in pro- en anti en zelf heb ik al dagenlang het onderbuik gevoel dat er binnenkort iets heel ergs te gebeuren staat en dan heb ik het niet eens over de verschrikkelijke moordende bombardementen op het centrum van Bagdad. De wereld staat op het punt haar beschaving te verliezen. Anderhalf jaar gelezen schreef ik al vanaf deze plek dat het nooit meer zo als voor 9 september 2001 zal worden. Met het instorten van de Twin Towers in hartje New York is de wereld voorgoed veranderd. Ik heb daar op Ground Zero de zwarte lijkzakken gezien, soortgelijk aan die welke straks vanuit Irak terug naar Amerika worden gevlogen. De steun van het Amerikaanse en Britse volk aan hun leiders zal afnemen met dezelfde snelheid van het aantal gevulde body bags met daarin de kapot geschoten restanten van de jonge soldaten die zijn gesneuveld in een ver land voor de verovering van een paar vierkante meters woestijnzand of een in brand gestoken hulpeloos vuurspuitende oliebron. In mijn hoofd woed niet één strijd maar een tweestrijd. Ik zou partij moeten kunnen kiezen maar het wil maar niet lukken. Deze strijd kent alleen maar verliezers want als Hoessein dood is komt er weer ergens anders een nieuwe en daarna nog één en nog één. Ik denk dat God vanuit onmetelijke hoogte meekijkt en er straks zo genoeg van krijgt dat zijn schepping er zo'n puinhoop van heeft gemaakt dat Hij op de knop drukt en een einde maakt aan alle oorlogen, aan alle dictators, aan alle machtsgeile presidenten en helaas ook aan al het andere. Een andere manier is er niet, amen!
Joop van der Hor |