Ik snap er werkelijk helemaal geen pepernoot van. Al die ophef over twee jonge ventjes die niets meer hebben gepresteerd dan een paar liedjes te zingen in een televisieprogramma en die dagelijks een hele pot gel in het haar smeren. Het enige waar ze wat doorzettingsvermogen voor nodig hadden, en dat was voorwaar geen gemakkelijke opgave, was wekelijks het zuurpruimenbekkie van Jerney Kaagman te weerstaan. Ik heb het over Idols en natuurlijk over Jamai en Jim. Of ik soms jaloers ben op die twee pubers? Jazeker, natuurlijk ben ik jaloers, net zo erg als op al die andere televisiepersoonlijkheden die van onze lieve Heer een gratis talent hebben gekregen en daar nu kapitalen mee verdienen zonder ooit dus nog eens echt wat te hoeven presteren in hun leven, vuile handen krijgen, door hun baas te worden afgebekt of 's avonds doodmoe van het keiharde werken op de bank naast moe in slaap vallen. Nu krijg ik natuurlijk direct de Patricia Paays, Robin van Persies, Volumiaatjes, diverse Diva's, Katja Schuursponsjes, Georgina Verbaantjes en alle broertjes de Boertjes over mij heen die allemaal om het hardst roepen dat ze het ook helemaal niet makkelijk hebben in het leven omdat ze allemaal moeilijke teksten uit hun hoofd moeten leren of elke dag flink achter hun broek gezeten worden door de trainer. Ik hoor het Frank de Boer al zeggen als hij morgen de in hele straten van Spijkenisse niet maar in Barcelona natuurlijk wel bezorgde beste huis-aan-huiskrant van Nederland en omstreken bezorgd krijgt; 'lul op man. Ik moet vier dagen per week om negen uur op om anderhalf uur te trainen en wel drie rondjes te lopen om het veld. En dan nog elke week 1 tot 2 wedstrijden voetballen. Is dat soms niet keihard werken?' Nou Frank je krijgt al die miljoenen euro's op de bank, schitterende landhuizen en mooie auto's inderdaad niet voor niets. Je moet voor dat hongerloontje inderdaad heel wat doen! En Georgina Verbaan hoor ik al roepen, nou ja roepen - het geluid dat haar barbiepoppenmondje verlaat is eigenlijk meer een soort van piepen - dat ze voor die moeilijke volzinnen die ze in Costa moet uitspreken soms wel een hele week moet repeteren. Eén hele week? Ja dat is zeker heel knap als je bedenkt dat in zo'n aflevering soms wel eens woorden voorkomen met wel vijf klinkers die zelfs wel eens achter elkaar uitgesproken dienen te moeten worden zoals laatst bij die bedscène toen ze zelfs acht maal achtereen de letter 'o' moest uitspreken. Knap hoor wijffie! En nu kan ik langs geen bushaltjehokje rijden of er hangt een tenger ventje in met in grote Marsletters 'Jim' op de borst. Pas maar op Jim dat je niet teveel van die Marsen eet anders krijg je net zo'n dikke pens als Adje van Connexxion die na zijn vierde vakantie van dit jaar eerst moet afvallen omdat hij niet meer achter het stuur van z'n bus kan zitten.
Ik denk dat de boodschap inmiddels wel duidelijk is! Ik heb het niet zo op programma's als Idols en al helemaal niet op mensen die hun talenten alleen maar gebruiken om zichzelf te verrijken. Echt walgelijk vind ik programma's waarin de kijker wordt meegenomen in de wereld van de gefilmde beroemdheid zoals bij de Adams Family en Patty's Posse. Lekker de ogen van de steuntrekkers uitsteken die op hun beurt weer genieten van de huilbuien van Sletty Brard. Wat hebben dit soort programma's voor meerwaarde voor de samenleving? Ik kom er maar niet uit. Ik zou zeggen 'geen enkele' maar er kijken toch wekelijks vele honderdduizenden mensen naar en dus is er wel degelijk sprake van een meerwaarde, maar welke blijft mij duister of het moet ijdelheid zijn. Zien en gezien worden. Dus niet Idols maar IJdels, zo zouden dergelijke programma's moeten heten!
Joop van der Hor |