'Eigen schuld, dikke bult'. Dat is doorgaans de reactie van de meeste van ons bij het lezen van een krantenartikel of het zien van een uitzending van het NOS journaal als weer eens een paar jonge drugskoeriers bij de grens van Turkije, Thailand of een ander land worden opgepakt. Maar je reageert wel anders als het je bloedeigen kind is of je broer of zusje. Dan komen er andere gevoelens en emoties bij kijken. Als het een doortrapte schurk is of een beroepscrimineel dan is de pijn een stuk minder dan wanneer de dader eigenlijk slachtoffer is. Slachtoffer van drugsmokkel, bestaat dat ook? zult u zich nu wellicht afvragen. Jazeker, die bestaan en veel meer en veel vaker dan dat we denken. Naïeve jongeren worden lekker gemaakt met een paar honderd euro of een gratis vakantie in een ver warm land of zoals de Hoogvlietse Anuska die in ruil voor het afgeven van een pakje met een haar onbekende (?) inhoud samen met een paar vriendinnen gratis en voor niets naar Londen mocht. En roept u nu zonder enig nadenken dat zoiets toch wel erg stom is dan heeft u: (a) gelijk en staat u (b) ook een beetje vlug klaar met uw oordeel. Zo heb ik als jonge vent van 19 jaar vanuit het Spaanse Murcia acht pergulators door de douane op Schiphol gesmokkeld. "Schandalig, wat een misdaad' roept u nu luidkeels lezend vanuit de luie stoel. Tja, een pergulator is een dodelijk wapen en sinds de terroristische aanslag op Twin Towers krijg je zo'n ding echt niet meer langs de douane het vliegtuig in. Deze ouderwetse gietijzeren koffiepotten kreeg ik van tante Colassa mee voor mijn familie hier in Nederland. Niets aan de hand dus. Maar stel je voor dat tante Colassa de Madre van de Spaanse Maffia was geweest en de koffiepotten had gevuld met pure cocaïne. Dan was ik echt niet langs de vervaarlijk grommende en irritant kwispelende herdershond op onze nationale luchthaven gekomen. Die gezellige dikke Spaanse tante had mij voor het zelfde geld, toen overigens nog peseta's, een aardig oor aan kunnen naaien. Ik wil niet zeggen dat dit met de Hoogvlietse Anuska ook is gebeurd maar van haar vader heb ik gehoord dat zijn dochter een hele lieve meid is die graag anderen helpt. Net zoals ik dus. Ik help ook graag anderen en zo zeulde ik te goeder trouw de loodzware vracht langs de balie van de Nederlandse douane. 'Heb je nog wat aan te geven ventje?' vroeg de in saai grijs gestoken ambtenaar nors. 'Koffiepotten meneer' zei ik naar waarheid hoewel ik besefte dat acht stuks misschien toch wel wat veel was. 'Zolang het geen drank, drugs of sigaretten zijn is het oké kerel' lachte de saaigrijze ietwat zuur. Het verhaal van de pergulatoren van tante Colassa vertel ik vele decennia later nog wel eens op verjaardagen en wat je dan te horen krijgt wat men allemaal vanuit het buitenland heeft meegesmokkeld! Ik wil drugsmokkel niet goed praten, laat dat duidelijk zijn. Maar er is verschil tussen bewust smokkelen en dom smokkelen. Wie tot de laatste categorie behoord wordt er stomweg ingeluisd. Zulke, vaak wat naïeve jongeren zijn eigenlijk meer slachtoffer dan dader. Ze worden geronseld in discotheken en op de stranden van Benidorm, Bedrun en Bali door snelle jongens in de duurste Armani kostuums en brons gebruinde huid. Jonge meisjes worden verliefd op zo'n charmeur en verliezen behalve hun maagdelijkheid ook hun verstand. Hun hart slaat op hol en de basis is gelegd voor een potentiële nietsvermoedende drugsmokkel. Natuurlijk zijn er ook jongens en meisjes die het opzettelijk doen. Voor eigen gebruik, voor geld of om de tijdens de vakantie gemaakte schuld terug te betalen. Eigen schuld, dikke bult! Of ligt het misschien toch wat genuanceerder? De vader van Anuska legt een deel van de schuld bij de samenleving, bij de bestuurders en bij justitie. Maar hij trekt ook zelf het boetekleed aan. Elke oprechte ouder zal, net als hij, zich vertwijfelt afvragen waar het in hemelsnaam fout is gegaan, waar hijzelf heeft gefaald en wat hij had kunnen doen om het te voorkomen. Voorlopig zit alweer een jong Nederlands meisje weg te kwijnen in een buitenlandse gevangenis en lopen de echte criminelen, zij die zulke kinderen aanzetten tot dergelijk gedrag, gewoon vrij rond met hun dure Rolex om de pols of patserig rijdend in hun peperdure van drugs en bloedgeld gekochte Mercedes Sport. Ik ken ze ook die griezels en misschien u ook wel. Ik hoop dan maar dat ze met 180 kilometer per uur tegen een plotseling de rijbaan overstekende dikke boom rijden. Eigen schuld, dikke bult. Moet je maar niet tegen arme onschuldige overstekende bomen rijden!
Joop van der Hor |