Je zal maar drie jaar lang elke morgen voor dag en dauw zijn opgestaan en het Algemeen Achblad hebben bezorgd om voldoende geld bij elkaar te sparen voor de aankoop van een fraaie bromscooter om het ding na twee overtredingen door de politie in beslag te laten nemen. Mag je dan helemaal niets meer? Die ouwe brigadier is toch ook jong geweest en dat jonge, net afgestudeerde officiertje van justitie heeft misschien nog zelf wel een opgevoerd brommertje in zijn schuurtje staan? Hebben ze niets beters te doen dan achter eenvoudige bromfietsertjes aan te jagen? Laat ze maar echte boeven gaan vangen.' Zulke geluiden zijn momenteel te horen in de Rotterdamse wijken en de steden en dorpen op de Zuid-Hollandse eilanden. Maar met het ASO-project, dat staat voor Aanpak Scooter Overlast van de politie Rotterdam Rijnmond, zijn de dienders juist bezig met het oppakken van boeven, want criminelen en asocialen zijn het die met hun scooter straat- en tasjesroven plegen, eerzame burgers terroriseren door tussen winkel en wandelwagentjes in op druk bezochte winkelcentra te crossen of door hun deelname aan levensgevaarlijke straatraces waarbij snelheden worden bereikt van soms ver over de 100 kilometer per uur. De voor 30 km/u en 40 km/u buiten de bebouwde kom geprepareerde brommertjes zijn daar helemaal niet op gebouwd. Die kunnen bij het bereiken van dergelijke snelheden spontaan door midden breken. 'Nou, dat moeten die gasten dan toch zelf weten' zullen sommige lezers nu wellicht zeggen. Nee, dat moeten ze niet! Wat ze wel moeten weten, en hun ouders voorop, is dat de politie dan meestal als eerste ter plaatse is om de her en der verspreide brokstukken en losgerukte lichaamsdelen bij elkaar te vegen. De politie mag daarna dan de ouders gaan vertellen dat hun zoon zichzelf tegen een betonnen muur te pletter heeft gereden. Uit eigen ervaring kan ik u vertellen dat zoiets geen pretje is en dat sommige van dergelijke 'berichten voor de deur' je hele loopbaan als politieman of vrouw blijven achtervolgen. Als jong agentje, amper drie weken op straat en met de voor een ieder passende pet nog behoorlijk onwennig op het hoofd, stond ik daar met mijn mentor voor de deur van een familie die, nog zonder het zelf te weten, zojuist hun 18-jarige zoon hadden verloren omdat deze zonodig met zijn motorfiets een in het midden tussen de rijbanen van de Reeweg in Rotterdam Zuid geplaatste verkeerszuil uit de grond moest rijden met, zo bleek achteraf, een snelheid van circa 120 km/u. Ik ben niet zo goed in het onthouden van gezichten. Maar dat van de totaal ontredderde moeder van de verongelukte hardrijder zal ik nooit van mijn leven meer uit mijn gedachten kunnen wissen. Jonge scooterrijders zouden op voorhand ook eens aan die gevolgen moeten denken voordat ze de gashendel helemaal naar achteren trekken. Zelf kan ik met mijn hand op het hart zweren dat ik vroeger nooit te hard heb gereden op mijn brommer. Gewoonweg omdat mijn Berini niet harder reed dat 40 kilometer per uur en dan moest je niet eens met tegenwind over de Vondelingenweg rijden. En mijn zoons hebben ook nog nooit te hard op een scooter gereden. Zijn dat dan heilige boontjes? Niet bepaald maar ze hebben helemaal geen brommer, nooit behoefte aan gehad ook. Ik hoop voor alle vaders en moeders en vooral ook in het belang van de jonge snelheidsmaniakken zelf dat de rechter straks bepaald dat de in beslag genomen scooter moet worden terug gegeven. Dat immers komt de veiligheid in het algemeen alleen maar ten goede. Terug geven? Ben je niet wijs joh? Dat antwoord laat ik maar in het midden. Inderdaad gewoon teruggeven maar dan wel als pakketje schroot. Leuk voor op de schoorsteenmantel en wel zo veilig voor de samenleving.
Joop van der Hor |