Als je aan iemand vraagt waar hij was en wat hij deed op zondag 7 december 2003 om 17.01 uur, het moment waarop Prinses Maxima het leven schonk aan een wolk van een baby, dan zullen er maar weinigen zich dat over pak weg twee jaar nog kunnen herinneren. Prins Willem Alexander natuurlijk wel en ook oma Beatrix maar de gewone sterveling onder ons toch zeker niet! Of toch? Nou ik wel! Ik stond op dat moment namelijk aan het bed van een ander prinsesje, van Prinses Manon, mijn verstandelijk gehandicapte nichtje op kamer 3, afdeling 2 van het AZR Daniël den Hoedkliniek te Rotterdam. En ik was niet alleen, haar allergrootste idool de zanger Frans Bauer was er ook! Ja, lieve lezers echt waar Frans Bauer zat op het moment dat Prinses Maxima aan het bevallen was op de rand van het bed van mijn prinses. Deze column schrijf ik nu, op zondagavond 21.00 uur. Manon is op het moment dat u dit waargebeurde verhaal lees, misschien al niet meer in leven. Het gaat namelijk héél erg slecht met haar. Zondagmorgen belde Ingrid, het zusje van Manon mij met de mededeling dat de hele familie was gewaarschuwd en aan haar bed zat om wellicht al afscheid te nemen en om de beurt te waken. Ze had zaterdagavond 41.7 graden koorts en had in paniek het infuus uit het ingeteerde lichaampje getrokken. Wat voel je je dan onmachtig. Ik zou voor één dag God willen zijn of…. Frans Bauer want dat is haar grootste idool. 'Manons liefste wens moet in vervulling gaan' dacht ik. Om half drie stapte ik in mijn auto en reed naar Fijnaart. Zocht Villa Bauer op en belde met bonzend hart aan bij de man die nummer 1 in de Nederlandse hitparade staat. Ik zal niet in details treden maar werd binnen gelaten, maakte kennis met zijn vrouw en zoontje die de kerstboom aan het optuigen waren. Op dat moment kreeg ik een tweede telefoontje uit het ziekenhuis. Manon had erge pijn en viel steeds weg. Ze moest morfine toegediend krijgen. Frans bedacht zich geen moment en deed zijn schoenen aan. We reden in vliegende vaart naar het ziekenhuis waar Manon op haar Frans lag te wachten. Ze was onderweg van onze komst op de hoogte gesteld en lag nu te vechten om het vol te houden. Het was een prachtig mooi moment voor iedereen toen mijn prinsesje haar prins in de armen sloot. 'Ik hou van je Frans' fluisterde Manon met hese stem. Frans zong vier korte liedjes voor haar en ik lied mijn tranen op de vrije loop toen we daar met z'n allen meezongen. 'Blijf nog even bij mij' kreeg nu wel een héél bijzondere betekenis. Voor vertrek trok hij zijn vest uit en gaf het aan Manon die er tot diep in de avond mee knuffelde alsof het haar liefste beer was. Ik weet niet of Manon op donderdag als deze krant verschijnt, ook nog bij ons is. Maar één ding is zeker; Manon's liefste en laatste wens is dankzij die gekke mooie Brabander in vervulling gegaan. Hij offerde zijn enige vrije dag op en liet het versieren van de kerstboom samen met zijn vrouw en kindje ervoor schieten. Wie zegt dat Frans Bauer heel gewoon is gebleven heeft het mis. Frans Bauer is buitengewoon heel gewoon! Bedankt Frans! (en de lezers voor méér dan 500 ansichtkaarten)
Joop van der Hor |