Kerstmis is de tijd van bezinning. Hoe hebben we het er van afgebracht, wat hebben we er van gemaakt? Was het een goed jaar of was het waardeloos jaar? Wie durft in de spiegel van zijn eigen ongelijk te kijken? Een ieder van ons zal in 2003 de nodige ervaring op allerlei gebied hebben opgedaan. Leuke en minder leuke gebeurtenissen volgens elkaar in ons relatief korte leven snel op. We verliezen dierbaren zoals ikzelf afgelopen week mijn nichtje. Als er een voorbeeld bestaat van hoe mooie, leuke en intens verdrietige zaken in één doosje verpakt kunnen zitten dan is het wel het afscheid van Manon. Maar als ik aan haar terug denk dan ontspannen mijn gezichtsspieren zich tot een glimlach. Nimmer heb ik iemand zo gelukkig gezien als Manon op nota bene haar sterfbed. Ik luister nu zelf ook op een wel heel bijzondere manier naar Frans Bauer. Ik zal zijn plaat niet meer zo snel wegdraaien als vroeger want daarmee draai ik ook Manon weg. Als ik naar Frans Bauer luister dan zie ik Manon zoals afgelopen zaterdag tijdens een personeelsfeest waar twee heerlijke Haagse Harries uit Zoetermeer (?) de draak staken met alles wat los en vast zat. Ik ben helemaal uit mijn dak gegaan op de muziek van Rob & John, twee mooie rasartiesten in oerlelijke verpakking. Ze noemen zichzelf het leukste duo van Nederland, zelfs als ze optreden! Hun prachtige persiflage op 'Blijf nog even bij mij' van Frans Bauer hebben de tranen over mijn wangen doen rollen en heus niet alleen van verdriet. Als ik zelf ooit dood ga dan zou ik het liefste twee van die halve zolen in de aula naast mijn kist 'zien' optreden. Wat zou het prachtig zijn als iedereen hard meezingt op 'de Vlieger' van Andre Hazes. Maar zoiets past niet in onze cultuur en zou te schokkend zijn voor de nabestaanden. Dus het zal wel iets worden van Mieke Borsato of Marco Telkamp. Maar laten we dan in ieder geval 'bij leven' wat meer lachen. Dat doen we echt te weinig. Wie naar Vara's Kopspijkers kijkt zal hartelijk schateren om de namaak JP Balkenende. Maar als je de man op dezelfde avond tijdens 'het gesprek met de Minister President' ziet dan vergaat je het lachen op slag. Maar waar kan je dan nog wel onbevangen en onbedaard om lachen? Lachen cq humor is iets heel persoonlijks. Er bestaat geen standaard voor. Waar de één zijn pantalon voor volpiest kan de ander nog geen spier op zijn gezicht doen voor vertrekken. De humor staat overigens momenteel onder druk, enorme druk zelfs want Nederland heeft het onderwerp 'Normen en Waarden' ontdekt. Elk zichzelf respecterend bedrijf haalt dure experts, adviesbureau's, op- of voorlichter in huis om met het personeel te discussiëren over normen en waarden. Grappen en woordspelingen worden op de weegschaal gelegd. Wee het personeelslid wiens baas een andere vorm van humor heeft. Ik ben van mening dat er juist meer gelachen moet worden. Daarom sluit ik deze column én dit jaar af met knipoog maar ik blijf wel bij het onderwerp van deze column want je moet in stijl afsluiten nietwaar. Daar komt 'ie dan. Tik de tekst over en plak het op een WC tegeltje; 'Vroeger had ik een hekel aan trouwfeesten met familie. Elke keer weer kwam er een oom of tante die me een por gaven en zeiden: 'en nu jij hé?'. Ze zijn daar mee opgehouden toen ik hetzelfde bij hen begon te doen op begrafenissen'. Niet leuk? U begon me net wat sympathiek te vinden en nu verpest ik het weer? Ja ik zei toch dat humor iets heel persoonlijks is!
Joop van der Hor |