Heeft u ook van die leuke herinneringen aan de 6-daagse? Nee ik heb het niet over die helemaal niet leuke uit de hand gelopen burenruzie in juni 1967 om een stukje onvruchtbare grond tussen Israël en de omliggende staten en ook niet over die 92-jarige deelnemer aan de 4-daagse van Nijmegen die er twee dagen langer over deed dan de rest van de wandelaars. Ik heb het hier over de Zesdaagse van Rotterdam. In 1988 kwam er een einde aan de roemruchte en voor wielrennerfanaten schier onmisbaar sportief evenement. De houten ovale wielerbaan in Sportpaleis Ahoy kreeg een tweede edoch kortstondig leven als kachelhout en zo verdween uit de City of Sports het misschien wel beste maar zeker ook gezelligste familie sportevenement aller tijden. Naar de 6-daagse ging je samen met je vader of oudere broer en later met je vrienden. De zaterdagmiddagen waren veruit het drukst bezocht maar dat kwam omdat je met een bon uit het toen nog bestaande dagblad Het Vrije Volk gratis toegang had. Ik koos over het algemeen voor de maandagavond. Die werd ook wel de Horeca-avond genoemd omdat dan de meeste kroegbazen hun deuren sloten en massaal naar Ahoy togen om daar, bij voorkeur op het middenterrein, het zakelijke met het aangename te verenigen. Dat was ook de avond waarop je de Rotterdamse penoze broederlijk met de 'stillen' aan één tafeltje zag zitten. Hier werden de beste zaken gedaan én opgelost. In 1976 mocht ik voor het eerst op het middenterrein. Ik was lid van de Zeskampvereniging Hoogvliet en had even daarvoor deelgenomen aan het befaamde NCRV televisieprogramma 'Spel zonder Grenzen'. De hele Zeskampploeg, die zo roemrijk de 2e plek had weten te veroveren in het Belgische Knokke-Heist liep daar trots rond als een pauw in een veel te fel oranje trainingspak. De voltallige Feijenoordselectie was eveneens aanwezig en ik stond zij aan zij met mijn idolen Wim Jansen en Willem van Hanegem. 'Ik heb jullie op televisie gezien' sprak van Hanegem tegen mij. 'Ik u ook' stamelde ik verlegen terug. Neerlands beste voetballer aller tijden op één na, barste in lachen uit en gaf me een harde klap op mijn schouder. Mijn idool had niet alleen tot mij gesproken maar mij ook aangeraakt. Dat ik door het vriendschappelijk bedoelde tikje zowat bij de enkels afbrak maakte niet uit. Ik had de hand van een echte voetbalgod gevoeld, de hand van de Meester zelf. Zeskampster Corry van der Ent (nu Huijgen) mocht nog een ere rondje op de stang meerijden van de winnaar van de Zesdaagse René Pijnen. Wat een prachtige herinneringen komen voorbij als ik eraan terug denk; Bertje Oosterbos, Jan Raas,
de fietsende wielerclown Willy Debosscher en niet te vergeten de winnaar van vele edities Patrick Sercu. Het mooiste vond ik toch altijd de koers achter de Derny's, die lekker naar Castrol raceolie stinkende pruttelbrommertjes. Wie het geluk had achter Joop Zijlaard te mogen rijden werd winnaar. De 'Gouden Snor' reed altijd zijn eigen koers. Rustig reed hij zijn rondjes aan de bovenzijde van de baan. Als je op de 1e ring zat langs de baan dan kon je hem bij het voorbijgaan bijna aanraken. Pas in de voorlaatste ronde dook hij als een Havik op zijn prooi naar beneden om met een haarlengte verschil zijn volgeling naar de overwinning te leiden, wat een klasse! En nu is het Joop's zoon Michael Zijlaard die samen met de beste wielerzesdaagse rijder ooit de Belg Patrick Sercu, probeert de 6-daagse in 2005 weer terug naar Ahoy te brengen. Ik meld mij graag aan als vrijwilliger, al moet ik met een hamer en spijkers zelf een deel van de baan timmeren of zes dagen voor de kassa van Ahoy liggen om een kaartje te bemachtigen voor dit spektakel. Ik zal en moet erbij zijn!
Joop van der Hor |