“De meeste dromen zijn bedrog, maar als ik wakker naast je wordtdan droom ik nog”. Wie kent niet deze eerste zin van de gelijknamige song van Marco Borsato?  En wie droomt zelf niet van mooie, ontroerende, enge, spannende en misschien wel hele intieme zaken? Ik in ieder geval wel. Soms word ik midden in de nacht wakker en weet op dat moment precies wat ik even daarvoor heb gedroomd. De andere ochtend echter verzin ik me suf maar kan me dan toch niet meer herinneren als dat het een hele nare of juist hele fijne droom is geweest. Een enkele keer is er nog wel sprake van een tastbaar bewijs dat het een bepaalde droom was, bijvoorbeeld een natte. Jammer dat je je dan niet meer kan herinneren of je met een prachtige vrouw het bed hebt gedeeld of dat je bij de Hema naar het toilet bent geweest. En om nu elke keer mijn bevlekte onderbroek in het lab te laten onderzoeken gaat me toch wat al te ver. Daarom heb ik tegenwoordig een stuk papier en een pen op mijn nachtkastje. Als ik dan weer eens midden in de nacht wakker schrik en ik herinner mij wat zich even tevoren aan de binnenkant van mijn ogen heeft afgespeeld, pak ik pen en papier en schrijf ik mijn verse herinneringen op. Zo las ik onlangs een oude droom van mij op een stuk verfrommeld papier dat ik onder mijn bed aantrof. Nu durf ik niet elke droom aan u te vertellen maar deze is toch wel heel mooi. Ik had namelijk gedroomd dat elke inwoner van Hoogvliet, Pernis en Albrandswaard tientjesdonateur was geworden van de Dream Foundation. Ik zag de glunderende gezichten van de vele ernstig zieke jongeren en ouderen die dankzij die gulle donatie van één tientje hun liefste en helaas maar al te vaak ook laatste wens in vervulling zagen gaan. En denk nu niet dat die wensen goud moeten kosten. Kijk maar eens op de website van de www.dreamfoundation.nl  Zo was er een vrouw die ernstig ziek was en wist dat haar einde spoedig zou komen. Maar voor haar dood wilde ze nog eens de Keukenhof in bloei zien staan. Ze had geluk. Ze lag precies in de ‘goede’ periode in het ziekenhuis. Het moest dus niet zo moeilijk zijn om naar de keukenhof te rijden en nog één keertje aan de ‘vergeet-mij- nietjes’ te ruiken. Maar helaas was haar de tijd niet gegeven. Ze ging zienderogen achteruit. Een bloeiende Keukenhof kon zij dus vergeten, of niet? Haar dochter Nicolette nam het op tegen Magere Hein en zocht contact met Denise Maassen van de Dream Foundation. De droom van moeder én dochter kwam uit. Ma zag de bloemen in bloei staan. Niet in de Keukenhof maar in haar eigen huis. “Als je niet naar de Keukenhof kunt gaan, komt de Keukenhof naar jou!” zo lieten de vrijwilligers van de deze jonge stichting weten en voegden daad bij woord. In tientallen vazen en flessen stonden honderden bloemen in bloei. De reuk was als van en rozentuin en de kleuren vormden een regenboom in huis. Korte tijd daarna overleed de moeder van Nicolette maar ze had haar droom gedroomd en stierf met een glimlach om haar mond. Vreemde dromen heb ik? Ik moet u bekennen dat ik deze droom niet gedroomd heb maar dat dit echt heeft plaatsgevonden. Voor een tientje (of meer) kunt ook u meewerken aan zo’n droom (Rabobank 1982.95.499 ’s Hertogenbosch). Ik ga slapen en dromen, dromen van allemaal tientjes.

Joop van der Hor