Er zijn heel wat vrouwen in mijn leven die een speciaal plekje in mijn hart hebben veroverd. In de eerste plaats natuurlijk mijn moeder omdat ze mij dat hart heeft gegeven, Sonja van Dam, mijn vriendinnetje van de kleuterschool die als eerste dat hart veroverde en natuurlijk al die andere vriendinnen die daarna kwamen en telkens dat hart weer opnieuw wisten te stelen. Andere vrouwen die zich voorgoed in mijn hart hebben genesteld zijn behalve mijn echtgenote Gina en mijn lieve vriendin Carla, ook een wat rare, vreemde, vrolijke, gekke vrouw. Deze Hoogvlietse maakt van haar hart geen moordkuil en is bijna wekelijks wel met een ingezonden brief in één van de huis-aan-huisbladen te vinden. Sommigen vinden haar een rare snijboon, wat ze ook wel is. Anderen vinden haar een uniek mens, hetgeen ze ook is! Wie is deze vreemde mix van typeringen en opsomming van bijvoegelijke naamwoorden? Ik durf het bijna niet hier te schrijven maar haar naam is Ineke Lukus. Vroeger heette ze met haar achternaam Eland maar dat veranderde na haar huwelijk met Dick, haar immer vriendelijke motor én tevens handrem van de altijd hardrijdende, nooit haperende en niet te stoppen motor die dus Ineke heet. Je zal Eland heten, met zo’n naam verstop je je toch gauw achter de geraniums! En dat is nou precies wat deze inmiddels krasse vijftiger heeft gedaan, achter de geraniums gaan zitten! In het kader van het inmiddels zeer bekende Opzoomeren nam ze begin jaren ’90 het initiatief om van de saaie flatgalerijen in de Saffraanstraat één lang bloemenlint te maken. Elk jaar deden meer bewoners met de verfraaiing mee zodat ook elk jaar de bloemenzee groter en groter werd totdat de hele flat met vier galerijen versierd was met enkele duizenden prachtige geraniums. Ineke werd in 1994 uitgeroepen tot ‘Hoogvlieter van het jaar’ en was daarmee de eerste vrouw die deze felbegeerde titel in de wacht sleepte. Dat echter zorgde voor afgunst en zoals wel vaker gebeurt met mensen die zich inzetten voor hun directe omgeving en naaste medemens, werd de Opzoomerkoningin in haar toren opgesloten, verstoten, verguisd! Het schaterlachen verging haar en bittere tranen vloeiden over de tot dan altijd lachende wangen op het open gezicht van deze voorheen zo vrolijke vrouw. Ineke is eigenlijk een soort van Jopie. Je mag haar of je mag haar niet. Je ergert je aan haar of je ergert je niet. Je vindt haar aardig of je vindt haar maar raar. Dat ligt overigens niet aan Ineke, ook niet aan mij maar aan de mensen die zo graag rubriceren, categoriseren, indelen en stempels op voorhoofden van andersdenkenden plaatsen. Mensen die in vakjes denken en je daar ook in plaatsen zonder dat ze de moeite nemen om je echt te leren kennen en reeds op voorhand hun oordeel over je klaar hebben omdat zij vinden dat het zo is! Je kan veel over Ineke zeggen en ze is in ieder geval net zo eigen wijs als Eigen Wijs en bovendien ook wat gekker. Soms stuurt ze me ansichtkaarten of brieven met onnavolgbare teksten of gedichten die ik zelfs na driemaal lezen maar niet snap waarover ze gaan. Maar altijd voert positivisme de boventoon. Ik zou echt niet willen dat iedereen zo is als Ineke want dan word ik gillend gek. Maar het zou wel goed zijn als meer mensen een voorbeeld aan haar vreemde mooiheid of mooie vreemdheid zouden nemen. Hoogvliet zou dan niet alleen de veiligste deelgemeente zijn en de groenste, maar ook de leukste!

Joop van der Hor