Hebben we alles? Broodjes en flesjes water voor onderweg, routekaart, zonnebrandolie, extra dopjes voor het luchtbed, koffie, zakje drop en potje Pindakaas mee? Niets vergeten? Mooi dan kunnen we op weg naar de boerderijwoning in Frankrijk of de camping langs één van de Spaanse Costa’s. De planten voor de laatste keer flink wat water gegeven, alarminstallatie ingesteld en de voordeur stevig afgesloten. Auto in en motor gestart. Je bent de straat nog niet uit of je vrouw vraagt aarzelend of de stekker van het strijkijzer wel uit het stopcontact gehaald is. Jij terug, alle sloten weer open maken, alarm eraf en kijken. Ja hoor, natuurlijk zit de stekker van het strijkijzer niet meer in het stopcontact. Alarm erop, deur weer afgesloten, auto in en motor gestart. Op de snelweg gaat je vrouw met enige paniek in haar tasje rommelen. Paspoorten vergeten? Nee, gelukkig niet. Na drie maal parijs rond te zijn gereden omdat je bijrijdster (inderdaad je vrouw) de wegenkaart weer eens op de kop heeft gehouden, kom je doodmoe aan op de camping. En dan schiet het je te binnen. Je bent je oude moedertje vergeten gedag te zeggen. In de steeds sneller wordende wereld van mobiele telefoons, computers en satellietschotels schiet het wekelijkse bezoek bij de ouders in het bejaardenflatje er nog wel eens bij in. Druk, druk, druk! Overwerken, naar de tennis en de golfbaan. Uit eten met de vriendin van de vrouw van je baas en dan ook nog eens de auto wassen. Ik maak me er ook vaak schuldig aan. Niet aan de vriendin van de vrouw van mijn baas en ook niet aan het met een stokje een balletje stom in een putje meppen, maar aan het overslaan van het ouderenbezoekuurtje. Het is allesbehalve fraai en ik schaam mij er dan ook diep voor. Nu de kinderen en de Alfahulp drie weken lang met vakantie naar Spanje gaan, blijven de bejaarden en hulpbehoevende alleen in eenzaamheid achter. Hetzelfde vindt plaats in de gevangenissen en Tbs-klinieken. Niet zeuren want die mensen moeten ook eens op vakantie. Eigen Wijs start daarom de Bejaardenbezoekservice. De uit de open inrichtingen wegwandelende TBS-patienten en zij die op proefverlof gaan, sturen we tijdens de vakantieperiode op proef naar de eenzame oudjes. Die zien dan in de lange periode dat hun kinderen en kleinkinderen op de camping of aan het strand verblijven ook eens iemand. Nu niet op voorhand zeuren dat zoiets ook wel eens fout zou kunnen gaan. Hoe groot is die kans nou eigenlijk? Vraag het minister Donner want die kan het weten. Die stuurt wel vaker TBS-neuroten voor een paar weken op proefverlof. En ja als er dan eentje een keertje een oude man van 70 de nek omdraait, daar kan je toch niet een hele regeling om zeep voor helpen. Nou lieve ma, heb ik toch mooi voor je geregeld dat je de komende weken niet helemaal alleen zit te kijken op de bank naar Lingo en de Bold. Groetjes en liefs van je zoon uit Spanje.

Joop van der Hor