Oud-bondscoach Rinus Michels zei ooit over het meest stompzinnige spelletje dat is uitgevonden; ‘voetbal is oorlog’. Hij had beter kunnen zeggen ‘voetbal is poen’. In ieder geval is het allang geen spelletje meer van de werkende klasse! Die kunnen namelijk de entree van een gemiddelde eredivisiewedstrijd niet meer betalen. Je bent op een zondagmiddag al gauw een kleine 50 euro kwijt inclusief openbaar vervoer, broodje stuiterbal en glaasje schaal uilenzeik, vroeger ook wel bekend onder de naam bier. Ik stam nog uit de tijd dat een plekje in de zon, inderdaad in het Feijenoordstadion, anderhalve gulden kostte. Dat was in de periode Beertje Kreijermaat, Coen Moulijn, Eddy P.G en de vorige week overleden Cor Veldhoen. Ik mocht met mijn oudere broer Jan wel eens mee naar de Kuip. Hij betaalde mijn kaartje en keek naar het voetbal. Ik haalde lege flesjes op, glazen colaflesjes. Dat kon toen nog. Van het ontvangen statiegeld betaalde ik mijn kaartje terug en een deel van de winst. Van de rest kocht ik snoep bij Klaassen op het Burgemeester Hofmanplein op het Noordereiland waar ik geboren ben. Nu zouden ze de spelers op het veld met die flesjes doodgooien als ze een schot voor open goal missen of, indien het voetballers uit 020 zijn, reeds bij het uitkomen van de spelerstunnel. Er is in de loop der jaren veel veranderd, zowel in de Kuip als in de totale voetbalwereld, om nog maar te zwijgen van het voetbal op televisie. Ik ken voetbal op TV nog uit de tijd van Sport in Beeld waar Jan Cottaar de  zwartwitbeelden van commentaar voorzag. Dat was reuze handig omdat de ene partij in wit shirt en zwarte broek speelde en de andere in wit-zwart shirt met zwarte broek. Pas jaren later kam je erachter dat de ene club een geel shirt droeg en uit Den Haag kwam en de ander een rood met witshirt en je eigen Feijenoord bleek te zijn. De voetbalwereld veranderde pas echt ‘goed’ toen de reclame zijn intrede deed. En dan bedoel ik niet de grote reclameborden in de Kuip van ene J.P van Eesteren. Nee, ik heb het over de reclameblokken tussen de samenvattingen. Het is dat Mart Smeets nog niet dood is anders zou hij zich in zijn graf hebben omgedraaid bij het zien van de ellende waarop Talpa ons sinds de start van deze competitie trakteert. Die reclame is ook Theo Teitsma uit Spijkenisse een doorn in het oog. Hij startte een emailactie om Talpa-baas John de Mol ervan te overtuigen dat de kijker die minutenlange reclameblokken niet echt weet te waarderen. Ruim 11.000 adhesiemails werden ontvangen en door Teitsma aan de twee directeuren van de Eredivisie CV Frank Rutten en Alex Tielbeke aangeboden. Zij beloofden de adhesiemails en honderden tips en suggesties door te geven aan Talpa.De laatste liet weten de klachten serieus te nemen. Zo serieus dat we drie weken later nog steeds tussen elke samenvatting door naar tandpasta en maandverband moeten kijken en worden verveeld door ellenlang na-geleuter van de zogenaamde voetbalkenners die ons laten weten dat het voetbal, net als de reclame, ook deze week weer niet om aan te zien was. Ik kijk het nog 1 a 2 weken aan. Als ik dan nog steeds anderhalve uur moet kijken om 20 minuten voetbal te zien dan haak ik definitief af. Als voetbal al oorlog is, wat moet Talpa dan niet zijn?

Joop van der Hor