Het is 2^e kerstochtend 2004. Toeristen wandelen over het strand en kinderen lopen tot aan hun middel in de kalme zee. En dan……. gegil, ontzetting, vertwijfeling. Kreten van verbazing veranderen in doodskreten. Huizenhoge golven rijzen op uit zee en verslinden met hun hongerige muilen alles wat leeft om het tientallen meters verderop ernstig gewond of dood uit te braken. Azië wordt getroffen door de ergste natuurramp sinds mensenheugenis. Ruim een kwart miljoen mensen overleven de zeebeving voor de kust van Atjeh met een kracht van 9.3 niet en 5 miljoen mensen in Azië en Oost-Afrika raken huis en haard kwijt. En wat doen wij? Wij doen veel, heel veel. Spontane acties worden opgezet om de slachtoffers van die verschrikkelijke tsunami te helpen. Alleen al in ons land wordt officieel ruim 203 miljoen euro ingezameld en vele miljoenen euro’s officieus. Waar die laatste zijn gebleven is bekend want dat staat op de bankafschrijvingen van de gevers te lezen. Kerken, buurthuizen en particulieren starten kleinschalige hulpprojecten en vertrekken met scheepsladingen aan kleding, dekens, tenten en voedsel naar de getroffen gebieden. En waar de 203 ‘officiële giro 555’ miljoenen zijn gebleven weten we sinds het uitkomen van de Tsunami Krant nu ook. In ieder geval is er een paar miljoen besteed aan de uitgifte van deze fullcolour krant zelf. Geld dat wellicht beter gebruikt had kunnen worden aan structurele hulpverlening. Bovendien twijfel ik aan de objectiviteit van deze zelf door de samenwerkende hulporganisaties (SHO) uitgegeven krant want daar staan namelijk bijna alleen succesverhalen in en slechts weinig concreets. Oké, er is weer zicht op een normaal bestaan en kinderen gaan op sommige plaatsen weer naar school. maar nog steeds wonen mensen in tenten of onder golfplaten. Het herstel van Rotterdam duurde volgens de redactie van de Tsunami krant ook 30 jaar. Het vergelijk echter tussen het door oorlogsgeweld getroffen Rotterdam en de door een zeebeving getroffen gebieden in Azië gaat volslagen mank. Maar goed, de beste stuurlui staan aan wal en het is zo makkelijk om commentaar te geven vanuit je eigen luie stoel. Feit is echter wel dat de dure hotels in Sri Lanka vol zitten met hulpverleners in driedelig kostuum en Armani zonnebrillen die over het eiland als vorsten rondrijden in hun dure 4wheel drives. Er wordt heel wat vergaderd en afgeleuterd maar er komt weinig concreets uit hun handen. Hoe ik dat zo goed weet? U weet het ook. Vijf maanden geleden verscheen er een zeer kritisch stuk in deze krant. Geen enkele media nam de informatie die ik uit eerste hand had opgetekend van politieman Andrew Pieris over. Omdat het misschien niet waar was? Nee, omdat er te grote belangen meespelen. Giro 555 en allerlei hulpinstanties betalen flink voor de advertentieruimte zoals ze ook doen om een avondvullend televisieprogramma op één van de commerciële zenders te krijgen. Mijn collega weet waar hij over praat. Hij is er geweest en in zijn kielzog ook Denise Hoogland van de Telegraaf. In deze krant verscheen op 17 december een vernietigend artikel over het uitblijven van de juiste hulpverlening maar daarover heb ik niets gehoord op de TV. Die brengt, net als de Tsunami krant één jaar na dato liever het goede nieuws. Niets over het ontvoeren van weeskinderen door Tamiltijgers en handelaren in kinderprostitutie, niets over het jezelf in leven moeten houden door het eten van hondenbrokken. Ik kan er niet meer tegen. Ik ga maar vlug aan tafel voor de kerstbrunch, als het er tenminste na de maaltijd van gisteravond allemaal nog bijkan.

Joop van der Hor