Gisteren kreeg ik een uitnodiging in mijn brievenbus voor het bijwonen van de Dodenherdenking in de Oude Dorpskerk op 4 mei. Bij het woord ‘dodenherdenking’ moest ik direct denken aan mijn oom Bas die afgelopen week als laatste van de elf broers en zussen van mijn ook al gestorven vader op relatief jonge leeftijd is overleden. Ik heb 4 mei helemaal niet nodig om aan de doden te denken. Ik hoef het NOS journaal maar op te zetten of een speelfilm of jeugdserie om half acht ’s avond op TV en ik zie al heel (te)veel doden voorbij trekken. Wat een raar iets is dat toch eigenlijk ‘dodenherdenking’. Moeten we daar niets eens mee stoppen? Volmondig zeg ik ‘nee’. Het is niet raar en zelfs heel erg nodig. Als ik op 4 mei in de kerk zit denk ik aan mijn dierbaren; mijn pa, mijn schoonouders, nichtje Manon en al die andere gestorven familieleden en vrienden. Maar ik denk ook aan die verschrikkelijke oorlog. En alleen daarom al moeten we blijven (her)denken want zoiets mag nooit meer gebeuren.

Joop van der Hor